Dział: Studium przypadku

Zaparcie, czyli występowanie zbyt długich odstępów pomiędzy wypróżnieniami (rzadziej niż 2 razy w tygodniu) lub oddawanie stolców z dużym wysiłkiem, to powszechny problem w populacji pediatrycznej. Jako że znakomitą większość przypadków stanowią zaparcia czynnościowe o złożonej etiologii, należy zwrócić szczególną uwagę na metody leczenia tego schorzenia, uwzględniając dostępne metody farmakoterapii oraz leczenie pozafarmakologiczne. W niniejszym artykule omówiono rolę makrogoli, które są lekiem pierwszego wyboru w leczeniu zaparcia czynnościowego.

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą chorobą zapalną, która charakteryzuje się nawrotowym przebiegiem w postaci zaostrzeń i remisji. Głównym elementem w etiopatogenezie AZS jest zaburzenie funkcjonowania bariery skórno-naskórkowej, dlatego też właściwa pielęgnacja i profilaktyka mają istotny wpływ na przebieg choroby. Wydłużają i podtrzymują okresy remisji, a także minimalizują potrzebę stosowania leków przeciwzapalnych, które w połączeniu z terapią emolientową są podstawą leczenia w okresach zaostrzeń. Skuteczna terapia AZS powinna szybko eliminować objawy choroby i poprawiać jakość życia pacjentów. 

Kolka niemowlęca jest zaburzeniem czynnościowym występującym u znacznego odsetka niemowląt. W zależności od przyjętej definicji jej częstość określa się na 5–20%.  Szacuje się że ponad 65% niemowląt, których rodzice zgłaszają się po pomoc z powodu podejrzewanej przez nich kolki nie spełnia kryteriów jej rozpoznawania. Etiologia kolki niemowlęcej jest nieznana. Jej występowanie wydaje się być skutkiem nakładania na siebie wielu współwystępujących czynników: gastroenterologicznych, biologicznych i psychologiczno-socjalnych. Rozpoznanie kolki niemowlęcej stawia się na podstawie wywiadu a jej potwierdzenia dokonuje się najczęściej retrospektywnie po jej ustąpieniu. Istotnym jest zróżnicowanie kolki od innych, bardzo licznych, przyczyn przedłużającego się płaczu, od bardzo groźnych (np. ZOMR, maltretowanie itp.) do łagodniejszych jak zaparcie czy ABMK. Postępowaniem pierwszego rzutu jest wsparcie rodziców i przekonanie ich, że kolka jest zaburzeniem o charakterze czynnościowym nie pociągającym za sobą żadnych groźnych następstw. 

Stosowanie probiotyków nie jest niezbędne, ale w niektórych sytuacjach może być pomocne. Zdarza się, że zalecenia, nawet opublikowane w tym samym czasie, na podstawie tych samych lub zbliżonych danych, różnią się. Aby ułatwić lekarzom podejmowanie racjonalnych decyzji, artykuł zawiera, w postaci pytań i odpowiedzi, podsumowanie aktualnych danych z wiarygodnych metodologicznie badań z randomizacją lub ich metaanaliz, dotyczących stosowania probiotyków. Wybór został podyktowany kwestiami często poruszanymi zarówno przez lekarzy, jak i opiekunów dzieci.

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą, zapalną chorobą skóry, charakteryzującą się częstymi nawrotami i intensywnym świądem. Morfologia zmian w przebiegu AZS różni się w zależności od wieku chorego. Atopowe zapalenie skóry najczęściej rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie. Uważa się, że 60% wszystkich przypadków ma początek w 1. roku życia (r.ż.), a 90% przed ukończeniem 5. r.ż. Głównym celem leczenia AZS jest zmniejszenie objawów stanu zapalnego skóry oraz ograniczenie świądu w okresie zaostrzeń i utrzymanie jak najdłuższego okresu remisji. Wybór terapii zależy od stopnia nasilenia zmian na skórze, jak również wieku chorego. Jak wspomniano wcześniej jest to schorzenie przewlekłe, stąd też terapia powinna być planowana w perspektywie długoterminowej. Szczególną uwagę należy również zwrócić na aspekt bezpieczeństwa leczenia.

Wirus syncytium nabłonka oddechowego (RSV) jest najczęściej stwierdzaną etiologią zakażeń dróg oddechowych u noworodków i niemowląt. Jest otoczkowym wirusem RNA, należącym do rodziny paramyksowirusów i rodzaju pneumowirusów – razem z wirusami odry, świnki i paragrypy. Nazwa wirusa pochodzi od zjawiska zlewania się komórek nabłonka oddechowego, w których dochodzi do replikacji wirusa.

Stopy u dzieci są przedmiotem troski rodziców i opiekunów, wynikać to może z ich ważnej funkcji podporowej, amortyzującej oraz udziału w lokomocji. Odstępstwa od prawidłowej anatomii oraz ich wadliwa funkcja mogą być wstępem do późniejszej patologii, ale mogą być także samoistnie przemijające lub są wariantem normy, niepotrzebnie niepokojącym rodzinę. Przegląd najczęstszych wad stóp pomoże zróżnicować potrzeby kierowania na konsultację do ortopedy. Trzeba równocześnie podkreślić, że stare powiedzenie, że „lepiej skierować niepotrzebnie 10 pacjentów z pogranicza normy, niż udaremnić jedną konsultację wymagającą rzetelnego leczenia ortopedycznego”, jest nadal aktualne.