Dział: Studium przypadku

Ostra białaczka limfoblastyczna (ALL, acute lymphoblastic leukemia) jest najczęstszym nowotworem w populacji dziecięcej. Bóle kostne są objawem współtowarzyszącym u około 25% dzieci w momencie rozpoznania ALL. Celem pracy jest przedstawienie trzech przypadków pacjentów, u których objawy kostne były początkowo jedynymi objawami rozwijającej się ALL, co wpłynęło na opóźnienie rozpoznania. U dzieci z niewyjaśnionymi bólami mięśniowo-szkieletowymi w diagnostyce różnicowej zawsze należy brać pod uwagę rozpoznanie ostrej białaczki limfoblastycznej, nawet przy niewielkich odchyleniach w morfologii krwi. Wczesne badanie szpiku kostnego powinno stanowić podstawę w szybkim procesie diagnostycznym, zwłaszcza gdy rozważane jest włączenie steroidoterapii.

Stopy są narządem, który przenosi obciążenie całego ciała, amortyzuje to obciążenie i wprowadza ciało w ruch. Morfologia stóp i funkcja powinny być doskonałe, gdyż wszelkie odstępstwa od prawidłowej anatomii odbijają się na funkcji, zaś wadliwa funkcja daje przeciążenia, bóle i patologie przenoszące się na wiek dorosły. W obrębie stopy znajduje się 26 kości (z 206 ogółem), 33 stawy, 107 więzadeł, przyczepy co najmniej 20 mięśni, co daje wyobrażenie możliwości potencjalnych patologii. Z innej strony współgranie tych wielu elementów w codziennym życiu jest wyrazem mistrzowskiego dzieła sztuki, jak określił stopę Leonardo da Vinci [1].

Trądzik młodzieńczy jest jedną z najczęstszych chorób skóry w populacji rozwojowej. Według niektórych źródeł w mniej lub bardziej nasilonej postaci dotyczy nawet 100% młodzieży [1, 2]. W patogenezie uwzględnia się różne czynniki: genetyczne, hormonalne, środowiskowe i osobnicze. Efektem ich współdziałania jest nadprodukcja łoju, rogowacenie ujść przewodów wyprowadzających gruczołów łojowych, rozrost wewnątrzmieszkowej populacji Propionibacterium acnes i naciek z komórek zapalnych [3, 4]. Istnieje kilka niezależnych klasyfikacji trądziku, najbardziej popularna obejmuje: trądzik zaskórnikowy, grudkowo-krostkowy, ropowiczy, bliznowcowy, piorunujący i z wydrapania. Znanych jest szereg metod terapeutycznych obejmujących zarówno terapię miejscową, jak i ogólną.

Wcześniactwo nie jest chorobą, ale zjawiskiem demograficznym związanym z problemami medycznymi, społeczno-psychologicznymi i dużymi nakładami finansowymi. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała rozwiązanie problemu wcześniactwa za jeden ze swoich priorytetowych celów [1]. Naszym zdaniem profilaktyka przedwczesnych narodzin oraz poprawa opieki nad wcześniakami powinna być priorytetem także dla rządów wszystkich państw. Wcześniaki nie są jednorodną grupą dzieci, a różnice wynikają przede wszystkim z dojrzałości noworodków, wpływającej na zachorowalność i umieralność, która jest odwrotnie proporcjonalna do tygodnia trwania ciąży. W zakresie współczynnika umieralności osiągnęliśmy w Polsce wyniki podobne do tych, jakie mają najlepsze kraje europejskie (średnio 5/1000, w niektórych województwach 3,14/1000), a przeżywalność noworodków z masą ciała 750–1000 g w wielu ośrodkach neonatologicznych wynosi powyżej 90%.

Żywienie enteralne (dożołądkowe, dojelitowe) to jedna z najbardziej skutecznych i najbezpieczniejszych terapii indukujących remisję w chorobie Leśniowskiego-Crohna (ch. L.-C.) u dzieci. Jest to leczenie rekomendowane przez ECCO/ESPGHAN [1]. Żywienie enteralne w ch. L.-C. u dzieci, jak wykazały metaanalizy, ma w indukcji remisji skuteczność przekraczającą 80%, a także efektywność lepszą lub równą sterydoterapii. Wiedzie ponadto do znacznej poprawy przyrostów masy ciała i wzrastania, lepszych niż w grupie leczonej sterydami [2, 3].

Niezmiernie ważna jest promocja i upowszechnianie karmienia piersią jako optymalnego sposobu żywienia niemowląt. Zgodnie z danymi opublikowanymi przez Alameida et al. brak profesjonalnego wsparcia laktacyjnego prowadzi do zmniejszenia częstości i długości karmienia piersią [43].

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą, nawrotową i zapalną chorobą skóry. W wielu przypadkach współistnieje z innymi, zależnymi od IgE, chorobami atopowymi, do których należy astma oskrzelowa, alergiczny nieżyt nosa, alergiczne zapalenie spojówek oraz alergia pokarmowa. Schorzenie w sposób istotny obniża jakość życia nie tylko samych pacjentów, ale również ich rodzin i często prowadzi do poważnych konsekwencji socjoekonomicznych.

Ostre zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych jest bardzo częstym problemem w pediatrii. Objawy choroby negatywnie wpływają na samopoczucie pacjenta, a także generują szereg kosztów społeczno-ekonomicznych. W artykule skupiono się na porównaniu dwóch leków z grupy pochodnych imidazolowych, najczęściej stosowanych w objawowym leczeniu nieżytu błony śluzowej nosa i zatok przynosowych: ksylometazoliny i oksymetazoliny. Na podstawie przeglądu literatury omówiono główne podobieństwa oraz różnice w działaniu, dawkowaniu i możliwych działaniach niepożądanych leków.