Dział: Studium przypadku

Gorączka stanowi najczęstszą przyczynę konsultacji pediatrycznych. W większości przypadków jest objawem chorób o charakterze samoograniczającym się. U części dzieci może być jednak przejawem poważnego zakażenia bakteryjnego, które wymaga włączenia odpowiedniego leczenia przyczynowego. Z tego względu ważne jest wyłonienie dzieci obarczonych ryzykiem ciężkiego przebiegu choroby, u których należy wykonać badania diagnostyczne, by ustalić właściwe rozpoznanie.

Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych należą do częstych przyczyn zgłaszania się pacjentów, również pediatrycznych, do placówek lecznictwa ambulatoryjnego. Obraz kliniczny zależy m.in. od lokalizacji zapalenia, a ta jest u dzieci uzależniona od wieku pacjenta.

W pracy przedstawiono aktualną wiedzę na temat wskazań, sposobu przeprowadzenia i efektywności doustnej immunoterapii na pokarmy. Wykazano różnice pomiędzy pojęciem tolerancji a desensytyzacji na pokarmy. Wytłumaczono, dlaczego alergologiczne towarzystwa naukowe obecnie nie rekomendują tej eksperymentalnej metody leczenia anafilaksji pokarmowej do rutynowego stosowania u chorych.

Choroby skóry wieku dziecięcego o charakterze infekcyjnym to częsta przyczyna wielu wizyt u dermatologa. Dominuje etiologia bakteryjna, rzadziej wirusowa czy grzybicza. Wśród infekcji obejmujących skórę i tkankę podskórną najczęstszym patogenem jest gronkowiec złocisty, będący równocześnie główną przyczyną ropnych zakażeń skóry. W przybliżeniu nawet do 40% dzieci, ale także osób dorosłych jest przewlekle skolonizowanych przez ten drobnoustrój bądź jest jego nosicielem, natomiast nieropne zakażenia skóry spowodowane są głównie przez paciorkowce (Streptococcus pyogenes).

Ibuprofen jest najlepiej poznanym, niesterydowym lekiem przeciwzapalnym (NLPZ) o dużej skuteczności i profilu bezpieczeństwa w odniesieniu do leczenia bólu u dzieci. Jest lekiem z wyboru w terapii bólu o podłożu zapalnym. Wykazano skuteczność kliniczną ibuprofenu w leczeniu dolegliwości związanych z bólem gardła, ucha, zębów, głowy, pourazowych bólów mięśniowo-szkieletowych oraz bólu pooperacyjnego. Pomimo obaw dotyczących objawów niepożądanych terapii, na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego jest porównywalne do obserwowanego przy stosowaniu paracetamolu. Obserwuje się również niewielkie ryzyko wystąpienia powikłań nefrotoksycznych u chorych z prawidłową funkcją nerek przy odpowiednim stanie nawodnienia. Ibuporfen może również być stosowany u pacjentów z astmą oskrzelową.

Zakażenia układu moczowego (ZUM) są drugą pod względem częstości grupą chorób występującą w populacji pediatrycznej. Ocenia się, że ich częstość występowania u dzieci i młodzieży do 14. r.ż. wynosi 5–10% [1]. U donoszonych noworodków ZUM występuje z częstotliwością 0,1–1%, u wcześniaków 4–25%. W okresie noworodkowym i w pierwszym kwartale życia znacznie częściej chorują chłopcy, co jest związane z częstszym występowaniem wad układu moczowego. Od 4. m.ż. częściej chorują dziewczynki. U młodzieży główną przyczyną występowania ZUM jest aktywność seksualna. Ryzyko nawrotu w ciągu pierwszych 6–12 miesięcy po pierwszym zakażeniu wynosi 12–30% [2]. Z zapaleniem pęcherza, które jest formą ZUM ograniczoną do dolnych dróg moczowych, związanych może być wiele innych patogenów, m.in. Gram-ujemne pałeczki i ziarenkowce, Gram-dodatnie pałeczki, adenowirusy, Chlamydia trachomatis oraz Ureaplasma urealyticum.

Istotą każdej rany jest uszkodzenie i przerwanie ciągłości skóry, często w połączeniu z uszkodzeniem tkanek głębiej położonych w wyniku zadziałania czynników mechanicznych, chemicznych, termicznych czy elektrycznych. Każda rana jest następstwem urazu jako czynnika prowadzącego do uszkodzenia. Ta ogólna definicja implikuje bardzo szerokie spektrum kliniczne ran i ich zróżnicowanie w zależności od czynnika etiologicznego urazu, lokalizacji i stopnia oraz rodzaju uszkodzonych tkanek. Przedmiotem niniejszego opracowania będą rany u dzieci powstałe w wyniku urazu mechanicznego prowadzące do uszkodzenia skóry i tkanki podskórnej. Stanowią one zdecydowanie najczęstszy problem kliniczny, z którym potencjalnie zetknąć może się pediatra w swojej codziennej praktyce lekarskiej. Urazy wywołane czynnikami chemicznymi czy elektrycznymi u dzieci są bardzo rzadkie, a ich następstwa zawsze powinny stanowić jednoznaczne wskazanie do skierowania takiego pacjenta do ośrodka chirurgii dziecięcej w trybie ostrodyżurowym. Rany wywołane czynnikami termicznymi, czyli oparzenia, ze względu na skalę problemu zasługują na odrębne omówienie wszystkich najważniejszych zasad postępowania.

Ostre zapalenie gardła i migdałków podniebiennych (OZGM) jest rozpoznawane i leczone przez lekarzy różnych specjalności, ale przede wszystkim przez lekarzy rodzinnych i pediatrów. To właśnie ich głównie dotyka problem trafnego rozpoznania, tj. odróżnienia wirusowego OZGM od anginy paciorkowcowej (AP), co stanowi niekiedy nie lada wyzwanie w stricte gabinetowej diagnostyce. Problem jest bardzo ważny, bo nadal antybiotykoterapia de facto wirusowego OZGM stanowi jedną z najczęstszych przyczyn niepotrzebnej antybiotykoterapii, przyczyniającej się do selekcji opornych patogenów zasiedlających nosogardło, przede wszystkim pneumokoków (SP) i nietypowalnych pałeczek hemofilnych (NTHi).