W tym samym czasie, w którym krąży wirus grypy, krąży także około 200 różnych wirusów oddechowych, w tym wirusy grypopodobne. Dlatego też potwierdzenie laboratoryjne ma istotne znaczenie nie tylko dla kontroli zachorowań na grypę, ale również identyfikacji wirusów grypopodobnych. Od wielu lat mamy możliwość przy pobranym wymazie potwierdzić 15 patogenów, łącznie z grypą, za pomocą metod biologii molekularnej. Jedynie w przypadku infekcji wywołanej przez wirus grypy medycyna dysponuje szczepionką przeciwko grypie oraz lekami przeciwgrypowymi. W przypadku wirusów grypopodobnych dysponujemy jedynie szeroko pojętą higieną. Jednym z wirusów grypopodobnych są rynowirusy, które odpowiadają za 30–50% przypadków tzw. przeziębień w sezonie epidemicznym na całym świecie.
Dział: Studium przypadku
Termin „zapalenie skóry” (dermatitis) bywa zamiennie stosowany z określeniem „wyprysk”. Oba pojęcia mają charakter ogólny i wiążą się z rozwojem stanu zapalnego powierzchownych warstw skóry właściwej oraz obecnością stanu gąbczastego w obrębie naskórka. Zaburzenia te najczęściej manifestują się w postaci plam rumieniowych, obrzęku, nacieku, grudek, pęcherzyków, sączenia wydzieliny, tworzenia się rozpadlin, złuszczania. Zmianom tym często współtowarzyszą dolegliwości subiektywne, takie jak świąd, pieczenie. Rozpoznanie wyprysku opiera się głównie na obrazie klinicznym i wywiadzie medycznym [1].
Mikrobiota jelitowa, czyli wszystkie drobnoustroje zasiedlające organizm człowieka (a przede wszystkim przewód pokarmowy) [1], jest nierzadko nazywana „drugim mózgiem” lub „dodatkowym organem”. Pomimo prowadzenia rozlicznych badań na jej temat, nadal jest wielką niewiadomą, stąd też zainteresowanie mikrobiotą stale rośnie.
Kaszel – to jeden z najczęstszych objawów będący przyczyną konsultacji lekarskich. To nieswoisty sygnał, wyzwalany przez różne czynniki, który często sprawia trudności zarówno diagnostyczne, jak i lecznicze. Szacuje się, że jest przyczyną około 9% porad w podstawowej opiece zdrowotnej. Każdego miesiąca z kaszlem zmaga się 30% dzieci. Celem artykułu jest przedstawienie korzyści płynących z zastosowania leków przeciwkaszlowych i mukolitycznych ze szczególnym uwzględnieniem roli lewodropropizyny oraz erdosteiny, zwrócenie uwagi na właściwości oraz bezpieczeństwo stosowania powyższych leków.
Brodawki wirusowe, potocznie nazywane kurzajkami, są bardzo częstymi infekcjami skóry u dzieci. Zmiany mogą być rozległe i powodować dolegliwości bólowe, stąd też konieczne jest włączenie skutecznego leczenia. Terapia brodawek wirusowych u dzieci jest niekiedy trudna i wymaga cierpliwości zarówno ze strony pacjenta, jak i lekarza
Infekcje dróg oddechowych są jedną z najczęstszych przyczyn hospitalizacji w populacji dziecięcej. Zapalenie płuc jest ostrą chorobą dystalnej części układu oddechowego przebiegającą z zajęciem miąższu płuc w postaci nacieku zapalnego oraz wysięku w pęcherzykach płucnych, którego najczęstszą przyczyną jest zakażenie. Wśród głównych objawów zapalenia płuc u dzieci możemy wyróżnić: gorączkę, kaszel, tachypnoe, wciąganie międzyżebrzy. W niniejszym artykule przytoczono dwa przypadki pokazujące, że nie zawsze typowe objawy infekcji dróg oddechowych mogą świadczyć o typowym rozpoznaniu, dlatego tak istotne jest rzetelnie przeprowadzone badanie podmiotowe i przedmiotowe, których wyniki mogą nakierować nas na właściwe rozpoznanie oraz uprościć drogę dalszej diagnostyki i skutecznego leczenia.
Biegunki przewlekłe stanowią jedno z trudniejszych wyzwań w praktyce pediatry. Problemem staje się nie tylko obszerność diagnostyki różnicowej, dobór badań dodatkowych oraz zaplanowanie skutecznej terapii, ale również leczenie powikłań biegunki wiążące się z jej przewlekłością. Pacjent poza odwodnieniem, zaburzeniami elektrolitowymi, niedożywieniem wielokrotnie zmaga się z licznymi objawami związanymi z chorobą podstawową, a nie samą biegunką. Kluczowa jest nie tylko wczesna interwencja medyczna, ale również przemyślane postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne, które często determinuje przebieg kliniczny i rokowanie choroby. Zarówno profilaktyka, jak i rozwój medycyny stopniowo zwiększają szanse na coraz efektywniejszą terapię biegunek przewlekłych.
Kolka niemowlęca, uważana za łagodną, mijającą z czasem dolegliwość, jest źródłem niepokoju i frustracji opiekunów, którzy poszukują możliwości jej złagodzenia. Po wykluczeniu objawów alarmowych, których obecność wymaga pogłębionej diagnostyki, kluczowymi elementami postępowania są wsparcie i uspokojenie rodziców. Nie zawsze jednak wystarczają. W artykule podsumowano aktualne dane dotyczące kolki niemowlęcej oraz skomentowano dostępne metody leczenia. Podejmując decyzję o zastosowaniu dowolnej interwencji, warto omówić z opiekunami dziecka, czy spodziewane korzyści są zgodne z ich oczekiwaniami i warte poniesionych kosztów.
Alergiczny nieżyt nosa (ANN) jest najczęściej spotykaną chorobą przewlekłą w ambulatoryjnej praktyce lekarskiej. Częstość jego występowania rośnie równolegle z innymi chorobami IgE zależnymi. Statystyki podają, że choroba występuje u 10–30% dorosłych i nawet do 40% u dzieci. Połowa pacjentów z ANN doświadcza objawów do 4 miesięcy w roku, podczas gdy ponad 20% ma objawy dłużej niż 9 miesięcy w roku. Choroba ta często wiąże się z astmą oskrzelową, zapaleniem zatok i zapaleniem ucha środkowego.
Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą, niezakaźną chorobą zapalną skóry, dla której charakterystyczne są okresy zaostrzeń i remisji, występującą w krajach rozwiniętych u 15–20% dzieci. Uważa się, że w rozwoju AZS szczególnie istotną rolę odgrywają interakcje między zaburzeniami funkcji bariery skórnej, nieprawidłowościami odpornościowymi oraz czynnikami zakaźnymi i środowiskowymi. Rozpoznanie AZS opiera się na klasycznych kryteriach klinicznych, sformułowanych przez Hanifina i Rajkę w 1980 r., zmodyfikowanych w latach późniejszych. Postępowanie w AZS jest kompleksowe, a na podjęcie decyzji terapeutycznej wpływa wiek pacjenta, lokalizacja zmian chorobowych i ich nasilenie oraz inne, współistniejące zaburzenia.Takrolimus to miejscowy inhibitor kalcyneuryny (mIK), organiczny związek chemiczny. Zgodnie z obecnymi wskazaniami rejestracyjnymi lek w formie maści o stężeniach 0,03% i 0,1% jest stosowany w terapii umiarkowanych i ciężkich postaci AZS u dorosłych i dzieci powyżej drugiego roku życia. Warto podkreślić możliwość stosowania takrolimusu w terapii krótkotrwałej oraz w długotrwałej, przerywanej (tzw. terapii proaktywnej). Takrolimus charakteryzuje się wysoką skutecznością działania, potwierdzoną w badaniach klinicznych, a także dobrym profilem bezpieczeństwa. W artykule omówiono potencjał terapeutyczny takrolimusu w AZS.
Niedokrwistość należy do najczęstszych chorób układu krwiotwórczego. Spośród przyczyn niedokrwistości najczęstszą jest niedobór żelaza. Niedokrwistość z niedoboru żelaza może wystąpić w każdym wieku, ale głównie obserwuje się ją w okresach intensywnego wzrostu, czyli w dwóch pierwszych latach życia i w okresie pokwitania. Z uwagi na bezpośredni wpływ niedokrwistości na rozwój organizmu i jakość życia, zwłaszcza w pierwszym roku życia, ogromne znaczenie ma zapobieganie jej wystąpieniu za pomocą prawidłowo stosowanej profilaktyki.
Skórę niemowląt i dzieci charakteryzują liczne odrębności rozwojowe, co przekłada się na wyraźniej niekorzystny wpływ promieniowania słonecznego w porównaniu do osób dorosłych. Okres dzieciństwa jest czasem szczególnej wrażliwości dla wzrostu ryzyka zachorowania na nowotwory skóry w późniejszych etapach życia, a wdrożenie odpowiednich działań edukacyjnych dzieci i ich rodziców staje się szczególnie istotne. W przypadku dzieci najistotniejszą strategią fotoprotekcyjną wydaje się modyfikacja postępowania, związana z pozostawaniem w cieniu, noszeniem odpowiedniej odzieży, w tym czapek i kapeluszy oraz okularów ochronnych. Są to zarazem najlepsze i najtańsze metody ochrony przeciwsłonecznej. Jednakże szeroko pojęte działania edukacyjne oraz profilaktyczne w zakresie fotoprotekcji nie są wystarczające w przypadku dodatniego wywiadu osobniczego lub rodzinnego w kierunku nowotworów skóry, głównie czerniaka. Co istotne, wykazano, że regularne stosowanie fotoprotekcji u dzieci może ograniczyć rozwój znamion melanocytowych. W niniejszym artykule omówiono zasady fotoprotekcji u niemowląt i dzieci oraz działania profilaktyczne w przypadku znamion skórnych u pacjentów pediatrycznych. Warto podkreślić, że u niemowląt poniżej 6. m.ż., w przypadku braku możliwości pozostawania w cieniu i/lub dostępu do odzieży ochronnej, należy nakładać kremy z co najmniej SPF 15 na małe powierzchnie ciała, na przykład policzki, grzbiety rąk. U dzieci powyżej 6. m.ż. zaleca się stosowanie wodoodpornych preparatów z SPF co najmniej 30, najlepiej z przewagą filtrów fizycznych, takich jak tlenek cynku lub dwutlenek tytanu, których dotyczy mniejsze ryzyko miejscowego podrażnienia skóry. Preparaty należy aplikować na całą skórę, ze szczególną ostrożnością w obrębie okolic oczu.