W okresie niemowlęcym najlepszą, a zarazem najprostszą metodą oceny dobrostanu dziecka jest obserwacja przyrostów masy ciała (i długości). Prawidłowe – świadczą o zdrowiu i zbilansowanej diecie, umożliwiają również harmonijny rozwój i nabywanie nowych umiejętności. Natomiast nieprawidłowe powinny wzmagać czujność pediatry, gdyż mogą być pierwszym objawem infekcji lub ciężkich stanów chorobowych.
Dobrze zebrany wywiad oraz staranne badanie fizykalne to nie tylko klucze do prawidłowego rozpoznania, ale także podstawa do podjęcia rozsądnych decyzji, jakie niezbędne badania pomocnicze należy zlecić. Niebagatelną rolę odgrywa również prawidłowa interpretacja wyników otrzymanych badań, a także znajomość przyczyn ewentualnych pomyłek laboratoryjnych. W tym artykule zajmiemy się badaniem ogólnym moczu i jego posiewem.
W Polsce co roku 26 tys. dzieci rodzi się przed terminem. Większość z nich, dzięki dobrze zorganizowanej opiece, ma szansę nadrobić zaległości rozwojowe w stosunku do rówieśników urodzonych o czasie.
Zgodnie z definicją, świądem nazywamy odczucie prowadzące do intensywnego drapania. Zależnie od czasu trwania, wyróżniamy dwie fazy świądu – ostrą (nazywaną też obronną) oraz przewlekłą (trwającą ponad 6 tygodni), najczęściej towarzyszącą chorobom układowym lub mającą charakter idiopatyczny. Uczucie świądu towarzyszy najczęściej chorobom skóry o podłożu zapalanym, a przez pacjentów uważane jest za jedną z najbardziej nieprzyjemnych i obciążających psychicznie dolegliwości. Jest to najczęstszy objaw spotykany w dermatologii, bardzo subiektywny i stanowi nie lada wyzwanie nawet dla bardzo doświadczonych specjalistów.
Rozwój mowy, zazwyczaj przebiegający według podobnego wzorca, może u niektórych dzieci wyglądać odmiennie. U części dziecięcej populacji odnotowuje się opóźnienia tego procesu, które sprawiają, że dzieci te nie rozwijają o czasie umiejętności komunikacyjnych. Istotne jest, aby odróżnić zakłócenia rozwoju mowy, mieszczące się w ramach różnic indywidualnych, od zaburzeń tego procesu, mających charakter patologiczny. Ich wczesne zdiagnozowanie daje szansę na szybkie podjęcie efektywnej terapii logopedycznej.
Streptococcus pneumoniae (pneumokok) jest jednym z najgroźniejszych bakteryjnych patogenów człowieka, mogących powodować choroby inwazyjne, cechujące się wysoką śmiertelnością i wieloma trwałymi powikłaniami [1]. Czynnikiem odpowiedzialnym za inwazyjny charakter tej Gram-dodatniej bakterii jest jej polisacharydowa otoczka. Na podstawie różnic w budowie tej otoczki wyodrębniono dotychczas ponad 90 (93–97 według różnych doniesień) serotypów pneumokoków.
W Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (The International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems znanej jako lista ICD) „korek woskowinowy” funkcjonuje pod numerem H61, jako ICD-10: H61.23: Impacted cerumen, bilateral.
Zakrzepowa plamica małopłytkowa (thrombotic trombocytopenic purpura, TTP, dawniej zespół Moschowitza) to choroba, której istotą jest powstawanie zakrzepów w naczyniach włosowatych i drobnych tętniczkach, co prowadzi do wystąpienia typowej pentady objawów: małopłytkowości ze zużycia, niedokrwistości hemolitycznej mikroangiopatycznej, gorączki oraz cech uszkodzenia różnych narządów, głównie niewydolności nerek i zaburzeń neurologicznych. Schorzenie to zaliczane jest do grupy tzw. mikroangiopatii zakrzepowych. Wyróżniamy dwie główne postaci TTP – wrodzoną (rodzinną, dziedziczną, tzw. zespół Upshawa-Schulmana) – związaną z defektem genetycznym – oraz postać nabytą (idiopatyczną) związaną z wytwarzaniem autoprzeciwciał. Przebieg choroby i postępowanie lecznicze różni się w zależności od postaci. U dzieci najczęściej mamy do czynienia z postacią wrodzoną TTP, postaci nabyte są w tej grupie wiekowej stosunkowo rzadkie.
Wrodzona toksoplazmoza jest chorobą pasożytniczą, szeroko rozpowszechnioną w świecie, a powodowaną przez pierwotniaka Toxoplasma gondii. Według najnowszych badań nadzorowanych przez Światową Organizację Zdrowia częstość wrodzonej toksoplazmozy na świecie szacuje się na 190 000 przypadków rocznie, co w przeliczeniu na wskaźnik liczby lat utraconych z powodu niepełnosprawności i zgonów (wskaźnik DALY: 1,2 mln lat rocznie) oznacza bardzo duże, globalne obciążenie chorobą [1].
Emolienty są to substancje do stosowania zewnętrznego o niezwykle wysublimowanej charakterystyce. Mają one za zadanie przywrócenie i utrzymanie właściwego nawilżenia, natłuszczenia i elastyczności skóry, jak również uzupełnienie i poprawienie struktury bariery naskórkowej w niektórych dermatozach, w których istnieje defekt wspomnianej bariery. Jak dotychczas nie dokonano optymalnego tłumaczenia na język polski słowa „emolient”. Zatem w literaturze polskojęzycznej posługujemy się międzynarodową terminologią emolient. Preparaty te są stosowane zarówno w terapii aktywnej dermatoz zapalnych, jak również w profilaktyce niektórych, genetycznie uwarunkowanych chorób skóry, takich jak atopowe zapalenie skóry (AZS), łuszczyca, rybia łuska, alergiczne kontaktowe zapalenie skóry. Istnieje bardzo wiele odmian emolientów o zróżnicowanej charakterystyce w odniesieniu do składu, podłoża jak też efektu klinicznego, który zamierzamy osiągnąć poprzez ich zastosowanie. Wybór jest zatem bardzo szeroki i niezwykle istotna jest wiedza odnośnie dostępnych emolientów, które stanowić powinny zazwyczaj jeden z elementów złożonej terapii chorób skóry.
Ponad połowa niemowląt w pierwszych miesiącach życia demonstruje szereg niespecyficznych objawów z przewodu pokarmowego, od łagodnych regurgitacji i kolkowych bólów brzucha, po zaburzenia o ciężkim przebiegu z odmową przyjmowania pokarmu przez dziecko i/lub zahamowaniem jego procesów wzrastania [1, 2, 3, 4]. O ile ciężkie zaburzenia zwykle nie budzą wątpliwości i ułatwiają podjęcie szybkiej decyzji o konieczności diagnostyki i leczenia dziecka, o tyle objawy o łagodnym lub umiarkowanym przebiegu nastręczają już znacznie więcej dylematów, bowiem postawienie granicy pomiędzy zaburzeniami czynnościowymi a alergią nie zawsze jest proste. Wynika to głównie z braku wiarygodnych, szybkich i powtarzalnych testów potwierdzających rozpoznanie alergii [1, 2, 3, 4]. Z jednej strony nie chcemy narażać dziecka, które może prezentować jedynie zaburzenia czynnościowe, na zbędne badania, niewnoszące nic do rozpoznania. Z drugiej nie chcemy zlekceważyć objawów mogących świadczyć o alergii na pokarm (tabela 1).
Dorośli coraz częściej decydują się na odżywianie według modelu diety wegetariańskiej i w taki sposób wychowują również swoje dzieci. Z tego względu, że dieta ta zakłada ograniczenie pewnych grup produktów, istnieje ryzyko niewystarczającego spożycia ważnych dla rozwoju dziecka składników odżywczych. Istotna wydaje się w tej sytuacji odpowiednia edukacja rodziców decydujących się na wychowywanie dzieci według założeń diety wegetariańskiej. W poniższym artykule przedstawiono zarówno pozytywne jak i negatywne aspekty stosowania diety wegetariańskiej u dzieci. Zwrócono uwagę na potencjalnie niedoborowe składniki diety, które należy uzupełniać poprzez większe spożycie produktów z innych grup żywieniowych lub dostarczać w postaci suplementów diety. Zaproponowano przykładowy model żywienia dziecka odżywianego według diety wegetarianskiej.
