Autor: Dorota Krasowska

Mięczak zakaźny to najczęściej łagodna i samoustępująca choroba wirusowa. Wśród czynników odpowiedzialnych za zwiększenie ryzyka zachorowania wymienia się: ubóstwo, brak higieny, przeludnienie, współistnienie choroby Dariera, niedoborów odporności, zakażenia wirusem HIV. Do charakterystycznych objawów skórnych należą perłowobiałe, kopulaste grudki o znacznej spoistości i gładkiej powierzchni z zagłębieniem w części centralnej. Leczenie niekiedy sprawia problem z uwagi na tendencję zmian do samoistnego ustępowania. W artykule opisano kluczowe zagadnienia dotyczące mięczaka zakaźnego u dzieci.

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest chorobą ogólnoustrojową o wieloczynnikowej patogenezie. Takrolimus to miejscowy inhibitor kalcyneuryny, wykorzystywany w wielu schorzeniach dermatologicznych. W poniższym artykule omówiono jego zastosowanie w terapii AZS w oparciu na najnowszych wytycznych EuroGuiDerm opublikowane w 2022 r.

Pieluszkowe zapalenie skóry (PZS) jest definiowane jako ostry, przemijający stan zapalny lokalizujący się w miejscu przylegania pieluszki. Dominującą formą PZS jest kontaktowe zapalenie skóry z podrażnienia, co wskazuje na konieczność podejmowania odpowiednich działań profilaktycznych i terapeutycznych, ukierunkowanych na odpowiednie czynniki wywołujące.

Świerzb i wszawica to parazytozy, stanowiące aktualny problem epidemiologiczny, szczególnie w populacji pediatrycznej. Świerzb wywołują roztocza Sarcoptes scabiei var hominis, natomiast za wszawicę odpowiadają trzy gatunki wszy: wesz głowowa (Pediculus capitis), wesz łonowa (Pediculus pubis) i wesz odzieżowa (Pediculus corporis). W poniższym artykule omówiono te dwie choroby pasożytnicze, z uwzględnieniem obrazu chorobowego, diagnostyki i postępowania terapeutycznego.

Skóra już od pierwszych dni życia pełni wiele istotnych funkcji. Jednakże do momentu uzyskania pełnej dojrzałości anatomicznej i czynnościowej mijają około 2–3 lata. W tym okresie mogą występować problemy skórne, najczęściej stanowiące objaw niedojrzałości i posiadające przejściowy, samoustępujący charakter. W poniższym artykule omówiono niektóre z nich: przerost gruczołów łojowych, prosaki, ciemieniuchę, rumień toksyczny noworodków, skórę marmurkową, potówki, trądzik noworodkowy i niemowlęcy.

Kontaktowe zapalenie skóry (KZS), inaczej wyprysk kontaktowy to termin, który określa zmiany o różnej etiologii: alergicznej i niealergicznej, rozwijające się na skutek kontaktu skóry z określonymi czynnikami wywołującymi. W populacji dziecięcej KZS uznaje się za częsty problem kliniczny, co może wynikać z pewnych odrębności skóry dzieci, które predysponują do rozwoju KZS. W poniższym artykule omówiono dwie postaci KZS: alergiczny wyprysk kontaktowy lub alergiczne kontaktowe zapalenie skóry (allergic contact dermatitis, ACD) oraz wyprysk kontaktowy z podrażnienia lub kontaktowe zapalenie skóry z podrażnienia (ang. irritant contact dermatitis, ICD).

Termin „zapalenie skóry” (dermatitis) bywa zamiennie stosowany z określeniem „wyprysk”. Oba pojęcia mają charakter ogólny i wiążą się z rozwojem stanu zapalnego powierzchownych warstw skóry właściwej oraz obecnością stanu gąbczastego w obrębie naskórka. Zaburzenia te najczęściej manifestują się w postaci plam rumieniowych, obrzęku, nacieku, grudek, pęcherzyków, sączenia wydzieliny, tworzenia się rozpadlin, złuszczania. Zmianom tym często współtowarzyszą dolegliwości subiektywne, takie jak świąd, pieczenie. Rozpoznanie wyprysku opiera się głównie na obrazie klinicznym i wywiadzie medycznym [1].

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą, niezakaźną chorobą zapalną skóry, dla której charakterystyczne są okresy zaostrzeń i remisji, występującą w krajach rozwiniętych u 15–20% dzieci. Uważa się, że w rozwoju AZS szczególnie istotną rolę odgrywają interakcje między zaburzeniami funkcji bariery skórnej, nieprawidłowościami odpornościowymi oraz czynnikami zakaźnymi i środowiskowymi. Rozpoznanie AZS opiera się na klasycznych kryteriach klinicznych, sformułowanych przez Hanifina i Rajkę w 1980 r., zmodyfikowanych w latach późniejszych. Postępowanie w AZS jest kompleksowe, a na podjęcie decyzji terapeutycznej wpływa wiek pacjenta, lokalizacja zmian chorobowych i ich nasilenie oraz inne, współistniejące zaburzenia.Takrolimus to miejscowy inhibitor kalcyneuryny (mIK), organiczny związek chemiczny. Zgodnie z obecnymi wskazaniami rejestracyjnymi lek w formie maści o stężeniach 0,03% i 0,1% jest stosowany w terapii umiarkowanych i ciężkich postaci AZS u dorosłych i dzieci powyżej drugiego roku życia. Warto podkreślić możliwość stosowania takrolimusu w terapii krótkotrwałej oraz w długotrwałej, przerywanej (tzw. terapii proaktywnej). Takrolimus charakteryzuje się wysoką skutecznością działania, potwierdzoną w badaniach klinicznych, a także dobrym profilem bezpieczeństwa. W artykule omówiono potencjał terapeutyczny takrolimusu w AZS.