Dział: Studium przypadku

Krztusiec jest ostrą chorobą zakaźną dróg oddechowych, często o ciężkim przebiegu. Największe ryzyko ciężkiego przebiegu choroby, hospitalizacji, powikłań i zgonu dotyczy niemowląt. Dzięki szczepieniom ochronnym zapadalność na krztusiec znacznie się zmniejszyła, ale od kilkunastu lat obserwuje się wzrost zachorowań u dzieci starszych, młodzieży i dorosłych. Uważa się, że wynika to najpewniej z wygasania odporności poszczepiennej, a także z powodu odmowy poddania się szczepieniu. Stanowi to zagrożenie dla nieuodpornionych noworodków i niemowląt, u których krztusiec jest zawsze zagrożeniem życia. 
Opracowanie szczepionek z bezkomórkowym komponentem krztuśca dla młodzieży i dorosłych zwiększa możliwości immunoprofilaktyki.

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą, zapalną chorobą skóry, charakteryzującą się częstymi nawrotami i intensywnym świądem. Jednym z kryteriów rozpoznania jest wywiad rodzinny w kierunku atopii (występowanie AZS, astmy, alergicznego zapalenia błony śluzowej nosa lub spojówek). Morfologia zmian w przebiegu AZS różni się w zależności od wieku chorego. AZS jest jedną z najczęstszych chorób skóry i najczęściej rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie. Uważa się, że 60% wszystkich przypadków ma początek w 1. r.ż., a 90% przed ukończeniem 5. r.ż. 

Martwicze zapalenie jelit (NEC; ang. necrotizing enterocolotis) jest zagrażającą życiu, często wymagającą interwencji chirurgicznej chorobą okresu noworodkowego, dotyczącą głównie noworodków przedwcześnie urodzonych. NEC zwiększa ryzyko wystąpienia wielu poważnych powikłań i zgonu. Istotą choroby jest wystąpienie zmian związanych z rozwojem zakażenia, zapalenia i niedokrwienia jelit, które mogą dotyczyć małych odcinków lub rozprzestrzeniać się i obejmować nawet całą długość jelit. W artykule przedstawiono opis przypadku klinicznego, zasady diagnostyki, leczenia oraz zapobiegania NEC. 

Choroby włosów niezależnie od wieku zawsze budzą niepokój i obawy pacjenta. Utrata włosów u dzieci może skutkować zaburzeniami natury psychologicznej, będących z kolei przyczyną późniejszych nieprawidłowości rozwojowych u małych pacjentów. 

Niedobory witaminy K w okresie noworodkowym i niemowlęcym mogą prowadzić do zaburzeń w układzie krzepnięcia, których konsekwencją jest krwawienie. W grupie ryzyka klasycznej postaci krwawienia z niedoboru witaminy K znajdują się przede wszystkim noworodki urodzone w zamartwicy, z porodów zabiegowych oraz wcześniaki. W przypadku późnej postaci choroby w grupie najwyższego ryzyka są noworodki z chorobami wątroby przebiegającymi z cholestazą oraz noworodki karmione piersią. Podanie witaminy K po urodzeniu wszystkim noworodkom odgrywa kluczową rolę w profilaktyce choroby krwotocznej. W roku 2016 zostały opublikowane nowe wytyczne dotyczące profilaktyki krwawienia z niedoboru witaminy K u noworodków i niemowląt, w których podstawową rolę odgrywa domięśniowa podaż 1 mg witaminy K po urodzeniu. Wyłączna profilaktyka drogą doustną powinna być zarezerwowana dla dzieci, których rodzice odmawiają domięśniowego podania witaminy K oraz w przypadku przeciwwskazań do iniekcji (np. noworodki z hemofilią).

Zaparcie jest jedną z najczęstszych przyczyn wizyt u pediatry. Aktualnie definicja zaparcia została ujęta w Kryteriach Rzymskich IV zaburzeń czynnościowych przewodu pokarmowego. Wstępne postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne może być prowadzone przez lekarza pierwszego kontaktu. Leczenie powinno się opierać na edukacji rodziców oraz stosowaniu leków doustnych w optymalnych dawkach. W przypadku nieskuteczności prawidłowo prowadzonego leczenia przez trzy miesiące dziecko powinno być skierowane do ośrodka specjalistycznego.

Ssanie palca jest naturalnym etapem w rozwoju dziecka. Takie zachowanie spotykane jest u ludzi, a także u małp człekokształtnych [1]. Już w łonie matki podczas wykonywania badania USG możemy zaobserwować odruch ssania u dziecka. Częstość występowania problemu, jakim jest ssanie palca, szacuje się w literaturze na ok. 20%. Parafunkcje mają znaczenie w rozwoju wad zgryzu, co wpływa również na zaburzenia rozwoju mowy, a w konsekwencji wymowy. Ostatnie doniesienia naukowców z Nowej Zelandii wskazują, że ssanie palca może mieć korzystny wpływ na redukcję częstości występowania alergii skórnych, przy jednoczesnym braku wpływu na rozwój astmy czy kataru siennego.

Limfadenopatia dotyczy każdej sytuacji, w której węzły chłonne ulegają powiększeniu (fizjologicznie wielkość węzłów w zależności od lokalizacji waha się od kilku milimetrów do 2 cm). Wyróżnia się regionalne oraz uogólnione powiększenie węzłów chłonnych. W populacji dziecięcej najczęściej obserwuje się regionalne powiększenie węzłów chłonnych, głównie szyjnych i podżuchwowych. Limfadenopatia uogólniona to powiększenie dwóch lub większej liczby regionalnych węzłów chłonnych niepozostających w bezpośrednim sąsiedztwie (np. szyjne i pachwinowe).