Celiakia (choroba trzewna) to enteropatia autoimmunizacyjna o podłożu genetycznym. Dotychczas uważano,
że jest to rzadka choroba wieku dziecięcego (i nie tylko), jednak współczesne dane wskazują, że celiakia jest jedną z najczęstszych chorób autoimmunizacyjnych. Może się ona ujawniać (lub nie) w każdym wieku i wywoływać objawy z wielu narządów i układów, a nie – jak sądzono początkowo – tylko z układu pokarmowego. W Europie występuje z częstotliwością 1:130–300, choć obserwuje się dużą zmienność w zapadalności, nawet w sąsiadujących ze sobą krajach.
Dział: Studium przypadku
Alergia na pokarm występuje przede wszystkim w pierwszych latach życia i dotyczy ok. 5–8% dzieci; wśród dorosłych występuje rzadziej (ok. 2–3% populacji). U dzieci najczęstszą postacią jest alergia na białka mleka krowiego oraz jajo kurze.
Zgodnie z definicją WHO biegunka jest to stan, w którym dziecko karmione sztucznie oddaje co najmniej trzy luźne stolce w ciągu doby – lub nawet pojedynczy luźny stolec z dodatkiem krwi, ropy, śluzu. Niemowlęta, zwłaszcza karmione piersią, mogą oddawać stolec po każdym karmieniu, a o biegunce świadczy zwiększenie dotychczasowej częstości wypróżnień lub wyraźna zmiana ich charakteru.
Ropne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych jest ciężkim zakażeniem bakteryjnym, które bez szybkiej, właściwej antybiotykoterapii prowadzi do rozwoju trwałych powikłań i często kończy się zgonem. Choroba rozwija się zwykle w ciągu kilku do kilkunastu godzin i cechuje się szybką progresją, dlatego konieczne jest jej wczesne rozpoznanie i rozpoczęcie leczenia. Ze względu na zagrożenie życia chorego każdy pediatra powinien znać objawy ropnego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych oraz niezwłocznie rozpocząć empiryczne leczenie antybiotykami w połączeniu z deksametazonem.
Zjawisko anafilaksji zostało opisane po raz pierwszy w literaturze naukowej ponad 100 lat temu (w 1902 r. przez Portiera i Richeta) [1, 2]. Pomimo wielkich postępów w immunologii i patofizjologii reakcji anafilaktycznej do dziś nie ma odpowiednio jasno sformułowanej definicji, pozwalającej szybko ją rozpoznać i odpowiednio leczyć. Wciąż nie wiadomo, dlaczego u jednego pacjenta pojawia się tylko niewielka reakcja, a u innego gwałtowna, oraz dlaczego u niektórych jest to reakcja samoograniczająca się, a inni – mimo pełnego, odpowiedniego leczenia – umierają [3].
Biegunka jest częstym problemem diagnostycznym i terapeutycznym w praktyce pediatry i lekarza rodzinnego. Najczęstszą przyczyną ostrych biegunek u dzieci i osób dorosłych są zakażenia wirusowe spowodowane przez rotawirusy, adenowirusy, caliciwirusy, astrowirusy, norowirusy. Szerzą się w środowisku pozaszpitalnym i szpitalnym. W Polsce i w innych krajach rotawirusy są najczęstszą przyczyną ostrych biegunek u dzieci. Z równą częstością występują w krajach rozwiniętych i rozwijających się.
Astma oskrzelowa jest najczęstszą przewlekłą chorobą płuc w populacji dziecięcej. Pomimo systematycznie aktualizowanych i rzetelnych standardów postępowania wydawanych przez europejskie i światowe towarzystwa naukowe pacjenci często skłaniają się ku alternatywnym terapiom. Ziołolecznictwo, jako element medycyny naturalnej, jest powszechnie stosowaną metodą wspomagającą terapię konwencjonalną. Wodne i wodno-alkoholowe wyciągi Hederae folium stosowane są w leczeniu ostrych infekcji górnych i dolnych dróg oddechowych, a ponadto wspomagająco w astmie oskrzelowej i innych przewlekłych chorobach płuc. Podkreśla się działanie rozkurczające, mukolityczne, a więc i przeciwkaszlowe działanie ekstraktu ziołowego.
Na podstawie wyników badań naukowych autorzy prezentują możliwości zastosowania ekstraktu z liści bluszczu Hedera helix w astmie oskrzelowej.
Postępowanie w przypadku zarówno napletka prawidłowego, jak i zwężonego nadal stanowi przedmiot kontrowersji. U zdecydowanej większości chłopców kierowanych przez pediatrów na konsultację do chirurga lub urologa dziecięcego z rozpoznaniem stulejki i/lub zaleceniem leczenia operacyjnego stwierdza się przyklejony napletek lub stulejkę fizjologiczną. W artykule przedstawiona jest propozycja praktycznego podziału zaburzeń budowy napletka oraz zasad postępowania z napletkiem u chłopców.
Wystąpienie epizodu drgawek gorączkowych u dziecka jest objawem wzbudzającym u rodziców silne uczucie niepokoju, strachu o dziecko. Pomimo ich częstego występowania – drgawki gorączkowe występują
u 2–4% populacji do lat pięciu – nadal wiążą się z nadmiernymi działaniami zarówno u rodziców podejmujących próby reanimacji dziecka, ale także u lekarzy wdrażających zbyt szeroką diagnostykę.
Zaparcie, występujące w populacji dziecięcej z częstością 1:30, jest zaburzeniem głównie o etiologii czynnościowej, w którym podstawą leczenia jest długotrwałe stosowanie leków osmotycznie czynnych w prawidłowych dawkach. Mimo to wokół zaparcia narosło wiele mitów często powtarzanych zarówno przez rodziców, jak i lekarzy, doprowadzających do braku skuteczności postępowania terapeutycznego, co najczęściej skutkuje pogłębianiem się tego zaburzenia. W artykule zostanie omówione postępowanie diagnostyczne oraz terapeutyczne w zaparciu oraz pojawią się dwa opisy przypadków klinicznych prawidłowo oraz nieprawidłowo leczonego zaparcia.
Kaszel to naturalny odruch obronny organizmu oczyszczający drogi oddechowe z nadmiaru wydzieliny oraz aspirowanych płynów, pokarmów czy innych ciał obcych. Nie zawsze musi być objawem choroby –
zdrowe dziecko kaszle średnio 11 razy w ciągu doby [1]. Kiedy jednak częstotliwość i nasilenie kaszlu zwiększają się, obniża to jakość życia dziecka i jego rodziny oraz jest jedną z najczęstszych przyczyn konsultacji pediatrycznych
Niedokrwistość z niedoboru żelaza jest wciąż aktualnym problemem u dzieci w każdym wieku, choć najczęściej obserwuje się ją u niemowląt i dzieci do 24. m.ż., ale także w okresie dojrzewania. Prawidłowa wczesna diagnostyka, konsekwentne długie leczenie są podstawowymi warunkami do jej zwalczenia i tym samym do zapewnienia dzieciom właściwych warunków do rozwoju