Dział: Studium przypadku

Działy
Wyczyść
Brak elementów
Wydanie
Wyczyść
Brak elementów
Rodzaj treści
Wyczyść
Brak elementów
Sortowanie

Pokrzywka u dzieci

Pokrzywka jest jedną z najczęstszych chorób alergologicznych. Ostra pokrzywka jest rozpoznawana, jeśli objawy trwają poniżej 6 tyg., a przewlekła – powyżej 6 tyg. U dzieci najczęstszą przyczyną ostrej pokrzywki jest: infekcja, alergia na pokarm, konserwanty, leki, alergeny powietrznopochodne. Z uwagi na wysoki profil bezpieczeństwa, długie działanie i brak istotnego działania sedatywnego lekami pierwszego rzutu w terapii pokrzywek są leki przeciwhistaminowe II generacji: cetyryzyna, desloratadyna, rupatadyna, bilastyna, feksofenadyna, lewocetyryzyna, loratadyna. Przy braku dobrego efektu klinicznego stosowanego leku możliwa jest zamiana preparatu na inny lek przeciwhistaminowy II generacji.

Czytaj więcej

Skuteczne metody nieswoistego wzmacniania odporności u dzieci – pytania i odpowiedzi

Okres jesienno-zimowy jest nieodłącznie związany ze wzrostem częstości występowania infekcji dróg oddechowych u dzieci. Fakt ten rodzi duże oczekiwania ze strony rodziców w zakresie wzmacniania odporności u dzieci. Zadaniem lekarzy jest pomoc przy wprowadzaniu prozdrowotnych zmian stylu życia, a także poradnictwo przy wyborze preparatu podnoszącego odporność. Wiele z dostępnych środków uznawanych za stymulujące odporność nie posiada udowodnionego działania klinicznego. W niniejszym przeglądzie krytycznie oceniamy dowody naukowe na skuteczność najpopularniejszych substancji używanych w zapobieganiu infekcjom dróg oddechowych u dzieci, w tym witamin, leków, suplementów diety, preparatów pochodzenia roślinnego, probiotyków i lizatów bakteryjnych.

Czytaj więcej

Lewodropropizyna w łagodzeniu suchego kaszlu u dzieci

Ból, gorączka, kaszel to podstawowe dolegliwości towarzyszące zakażeniom układu oddechowego. Formalnie kaszel, podobnie zresztą jak ból i gorączka, są reakcjami obronnymi i jako takie z punktu widzenia patofizjologii nie powinny być niwelowane. Dla praktyka jednak oczywiste jest, że suchy męczący kaszel, często bolesny, utrudniający zasypianie lub budzący w nocy bywa trudną do zniesienia dolegliwością. Wiadomo także, że jego łagodzenie nie wydłuża i nie komplikuje procesu leczenia. Powstaje pytanie, jak z nim bezpiecznie walczyć, jeśli się już na taką walkę zdecydujemy. Bezpiecznym, sprawdzonym pod względem skuteczności w licznych badaniach i metaanalizach lekiem w zakażeniach dolnych dróg oddechowych jest lewodropropizyna. W kaszlu towarzyszącym zakażeniom górnych dróg oddechowych, tzw. spływowym, w przebiegu ostrego zapalenia nosa i zatok przynosowych (OZNiZP) zalecanymi lekami są pseudoefedryna i antyhistaminiki I generacji.

Czytaj więcej

Najczęstsze zakażenia bakteryjne skóry i tkanek miękkich w praktyce pediatrycznej

Infekcje bakteryjne skóry i tkanek miękkich stanowią powszechny problem w populacji pediatrycznej i są częstym powodem konsultacji lekarskich. W poniższym artykule opisano epidemiologię, czynniki ryzyka, obraz kliniczny, diagnostykę i terapię najczęstszych zakażeń bakteryjnych przebiegających z zajęciem skóry i tkanek miękkich. Podkreślono konieczność rozważnego stosowania antybiotykoterapii z uwagi na niepokojące zjawisko narastania oporności bakteryjnej.

Czytaj więcej

Wyciąg z bluszczu w infekcjach dróg oddechowych u dzieci i dorosłych – co nowego

Wyciąg z suchych liści bluszczu jest stosowany w leczeniu objawów kaszlu występującego w przebiegu zakażeń układu oddechowego u dzieci i dorosłych. Mechanizm działania preparatu jest efektem jego sekretolitycznych i broncholitycznych właściwości. Główne aktywne składniki saponiny, a zwłaszcza alfa-hederyna, odpowiadają za jego efekt terapeutyczny. Tolerancja i bezpieczeństwo potwierdzono w badaniach klinicznych.

Czytaj więcej

Probiotyki, prebiotyki, synbiotyki, postbiotyki: fakty i mity

Właściwa równowaga mikrobioty przewodu pokarmowego ma kluczowe znaczenie dla utrzymania zdrowia. Zmiany w składzie i/lub aktywności mikrobioty, znane jako dysbioza, odgrywają istotną rolę w powstawaniu wielu chorób. Metody modyfikacji mikrobioty, w tym stosowanie „biotyków” (probiotyków, prebiotyków, synbiotyków i postbiotyków), wzbudzają duże zainteresowanie. Istnieje jednak wiele sprzecznych opinii na temat ich skuteczności i wartości. Czy są one tylko elementem marketingu, czy też rzeczywiście przynoszą korzyści? Co jest prawdą, a co fałszem? W artykule omówiono dane na temat stosowania biotyków u dzieci.

Czytaj więcej

Ostre zapalenie nosa i zatok przynosowych Jak rozpoznawać i jak leczyć?

Ostre zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych (OZNiZP) (rhinosinusitis) jest chorobą występującą powszechnie i będącą znacznym obciążeniem zarówno dla służby zdrowia, jak i przyczyną istotnego obniżenia produktywności jednostek. Jest konsekwencją zakażenia wirusowego, tzw. przeziębienia, wywołanego najczęściej przez: rino- i orbiwirusy, wirusy RS, grypy i paragrypy oraz adenowirusy. Zakażenie bakteryjne jest następstwem wirusowego OZNiZP i występuje jedynie w 0,5–2% przypadków OZNiZP. OZNiZP u dzieci definiuje się jako nagłe wystąpienie dwóch lub więcej następujących objawów: blokada/niedrożność/obrzęk błony śluzowej nosa lub obecność przebarwionej wydzieliny z nosa (wydostającej się z otworów nosowych lub ściekającej po tylnej ścianie gardła) lub obecność kaszlu (w dzień i w nocy) przez < 12 tygodni z okresami wolnymi od objawów, jeśli problem się powtarza. Podstawowym sposobem leczenia jest terapia objawowa, a leczenie antybiotykiem jest wskazane i potrzebne, dopiero jeśli jest to trzeci epizod ostrego zapalenia zatok w danym roku lub gdy obecne są powikłania. W pierwszym bakteryjnym zakażeniu z reguły wystarcza intensywna terapia objawowa. Powikłania oczodołowe OZNiZP nie należą do rzadkości i warto o nich pamiętać. Obejmują one zapalenie tkanki łącznej okołooczodołowej i częściej zapalenie tkanki łącznej oczodołu i są najczęściej zjawiskiem wtórnym do ostrego bakteryjnego zapalenia sitowia. Ocena tego powikłania powinna obejmować tomografię komputerową oczodołów i zatok z konsultacją okulistyczną i otolaryngologiczną. Rozpocząć także należy leczenie dożylnymi antybiotykami. Zapalenie tkanki łącznej oczodołu może wymagać chirurgicznego drenażu zatok sitowych lub oczodołu. W podsumowaniu zawarto algorytm postępowania diagnostycznego i leczniczego u dziecka chorego na OZNiZP, zaproponowany przez EPOS w 2020 r.

Czytaj więcej

Dziecko ze spektrum autyzmu w gabinecie lekarskim

Zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) są coraz częściej rozpoznawanymi zaburzeniami neurorozwojowymi, dlatego bardzo ważna staje się dziś wiedza lekarzy dotycząca wczesnego rozpoznawania, ścieżki diagnostycznej autyzmu oraz umiejętność pracy z dzieckiem z ASD i jego rodziną. Artykuł przedstawia opis przypadku 28-miesięcznego chłopca, skierowanego do diagnozy w kierunku ASD przez lekarza pediatrę, którego niepokój wzbudziło zachowanie dziecka podczas jednej z rutynowych wizyt pediatrycznych. W omówieniu przedstawiono niepokojące objawy, na które warto zwrócić uwagę w wieku wczesnodziecięcym, propozycje możliwości ich weryfikacji podczas krótkiej wizyty w warunkach ambulatoryjnych oraz ścieżkę diagnostyczną dla dzieci z podejrzeniem ASD. Następnie wskazano jak można dostosować sposób prowadzenia wizyt lekarskich tak, aby były one jak najbardziej przyjazne osobom ze spektrum autyzmu.

Czytaj więcej

Szczepienia wysoce skojarzone u dzieci

Szczepionki wieloskładnikowe będące produktami leczniczymi chroniącymi w jednym podaniu przed 4, 5 lub 6 chorobami są określane mianem szczepionek wysoce skojarzonych. Szczepienia wysoce skojarzone nie są finansowane z budżetu. Koszty wykorzystania tych preparatów leżą po stronie rodziców dziecka i mogą być dla nich obciążeniem finansowym. Cały cykl szczepień powinien być wykonywany tym samym preparatem. Zastosowanie szczepionek wysoce skojarzonych umożliwia zredukowanie liczby koniecznych ukłuć podczas jednej wizyty oraz zmniejszenie liczby wizyt. Daje większy profil bezpieczeństwa w odniesieniu do komponenty acelularnej krztuśca. Szczepionki wysoce skojarzone ułatwiają realizację programu szczepień ochronnych i są z powodzeniem stosowane w wielu krajach. Ich wykorzystanie umożliwia uzupełnienie niedostatecznej realizacji szczepień także w przypadkach brakującej dokumentacji medycznej.

Czytaj więcej

Nabyta niedokrwistość aplastyczna u 11-letniej dziewczynki

Nabyta niedokrwistość aplastyczna (NNA) jest rzadkim schorzeniem charakteryzującym się zmniejszeniem liczby komórek krwiotwórczych w szpiku (szpik ubogokomórkowy, stłuszczony) oraz pancytopenią krwi obwodowej. W Europie i USA występuje z częstością 2–10 mln/r., w Azji spotykana jest natomiast 2–3 razy częściej (co wynika z częstszych zakażeń wirusami hepatotropowymi). NNA może wystąpić w każdym wieku, u dzieci najczęściej między 6. a 9. r.ż. Najczęstszą przyczyną NNA jest niszczenie komórek progenitorowych szpiku przez mechanizmy odpornościowe, może też być związane z mechanizmem bezpośredniego uszkodzenia komórek szpiku przez czynniki fizyczne i chemiczne. Objawy NNA są związane z niedokrwistością, małopłytkowością i leukopenią, nie obserwuje się natomiast powiększonej śledziony oraz węzłów chłonnych. NNA wymaga przeprowadzenia szerokiej diagnostyki różnicowej. Kluczem do rozpoznania jest stwierdzenie obniżonej komórkowości w badaniu histopatologicznym szpiku kostnego.

Czytaj więcej

Zastosowanie amoksycyliny i kwasu klawulanowego w leczeniu dzieci

Antybiotyk złożony z amoksycyliny i kwasu klawulanowego zajmuje istotne miejsce w leczeniu dzieci. Dzięki dołączeniu do amoksycyliny inhibitora beta-laktamazy spektrum działania zostało poszerzone o działanie bakteriobójcze w stosunku do szczepów bakterii z zasady wrażliwych na amoksycylinę, które jednak zaczęły wytwarzać beta-laktamazy. Odsetek tych szczepów jest różny dla poszczególnych bakterii, dlatego ważna jest znajomość lokalnych danych epidemiologicznych. Zgodnie z rekomendacjami amoksycylina z kwasem klawulanowym znalazła miejsce w leczeniu zakażeń układu oddechowego, układu moczowego, tkanek miękkich, skóry, kości, stawów, zakażeń w obrębie jamy brzusznej.

Czytaj więcej

Łuszczyca u dzieci – najnowsze rekomendacje diagnostyczno-terapeutyczne

Łuszczyca jest przewlekłą, układową, zapalną chorobą mediowaną immunologicznie. Charakterystyczny dla łuszczycy jest remisyjno-nawrotowy przebieg, a zaostrzenia częściej występują w sezonach jesienno-zimowych. U dzieci występują te same odmiany kliniczne łuszczycy, co u dorosłych, jednakże zmiany mogą różnić się pod względem rozmieszczenia i morfologii. Łuszczyca u dzieci jest rozpoznawana na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego. W przypadkach wątpliwych, wskazane jest pobranie wycinka skóry ze zmiany chorobowej oraz ocena histopatologiczna. Warto podkreślić, że terapia łuszczycy powinna mieć zindywidualizowany charakter, z uwzględnieniem wieku chorego, nasilenia procesu chorobowego i jego typu klinicznego, lokalizacji anatomicznej wykwitów, wpływu choroby na jakość życia, aspektów psychologicznych, zaburzeń współistniejących, stosowanych terapii w przeszłości oraz ich skuteczności, preferencji pacjenta, współistnienia łuszczycowego zapalenia stawów (ŁZS). Leczenie łuszczycy u pacjentów pediatrycznych może stanowić wyzwanie, głównie z powodu obaw opiekunów o rozwój działań niepożądanych oraz stosowanie preparatów poza wskazaniami rejestracyjnymi. W terapii wyróżnia się leki miejscowe, ogólne oraz fototerapię.

Czytaj więcej