Dział: Studium przypadku

Kolka niemowlęca to łagodne zaburzenie czynnościowe przewodu pokarmowego występujące u niemowląt w pierwszych miesiącach życia. Jest to stan nasilonego niepokoju i niedającego się ukoić płaczu, zazwyczaj obserwowany w godzinach wieczornych. Etiologia kolki niemowlęcej jest wieloczynnikowa. Zaburzenie to ma charakter samoograniczający się, jednak często wzbudza duże poczucie bezradności i niepokoju u niedoświadczonych rodziców. Do zadań lekarza należy wsparcie opiekunów dziecka oraz udzielenie wyczerpujących informacji na temat istoty tego zaburzenia oraz ewentualnych możliwości terapeutycznych.

Mięczak zakaźny to najczęściej łagodna i samoustępująca choroba wirusowa. Wśród czynników odpowiedzialnych za zwiększenie ryzyka zachorowania wymienia się: ubóstwo, brak higieny, przeludnienie, współistnienie choroby Dariera, niedoborów odporności, zakażenia wirusem HIV. Do charakterystycznych objawów skórnych należą perłowobiałe, kopulaste grudki o znacznej spoistości i gładkiej powierzchni z zagłębieniem w części centralnej. Leczenie niekiedy sprawia problem z uwagi na tendencję zmian do samoistnego ustępowania. W artykule opisano kluczowe zagadnienia dotyczące mięczaka zakaźnego u dzieci.

Dzięki rozwojowi nauki każdego dnia definiowane są kolejne szczepy probiotyków. W efekcie badań klinicznych nad nimi pojawiają się coraz to nowe możliwe zastosowania dla probiotyków. Oprócz tego znajdowane są nowe zastosowania dla znanych nam probiotyków, z których część jest naturalnymi bytownikami ludzkiej mikrobioty jelitowej. Dzięki tym badaniom i obserwacjom możemy modyfikować suplementację probiotykami w bardziej zindywidualizowany, dopasowany do potrzeb pacjenta sposób.

Zaburzenia napadowe są częstym problemem okresu dziecięcego oraz młodzieńczego. Zmiany te charakteryzują się napadowymi zaburzeniami ruchu, zachowania lub świadomości. Najczęściej występującymi zaburzeniami napadowymi wieku dziecięcego i młodzieńczego są: tiki, napady rzekomopadaczkowe, dyskinezy, migrena i omdlenia. Znajomość diagnostyki różnicowej zaburzeń napadowych u dzieci pozwala uniknąć niepotrzebnej terapii przeciwpadaczkowej.

Kaszel jest jedną z najczęstszych przyczyn zgłaszania się dzieci wraz z ich rodzicami do gabinetu lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Leki przeciwkaszlowe są jednymi z częściej używanych leków w pediatrii. Niezwykle ważne jest dostosowanie postępowania, a zwłaszcza farmakoterapii, do rodzaju prezentowanych przez dziecko objawów. Odruch kaszlowy jest niezwykle ważny dla prawidłowego naturalnego przebiegu infekcji, przez co nadmiernie jego hamowanie nie jest wskazane. W przypadku męczącego kaszlu związanego z infekcją należy się skupić raczej na jego łagodzeniu, niż całkowitym hamowaniu.

Zespół jelita nadwrażliwego (ZJN) to czynnościowe zaburzenia przewodu pokarmowego (CZPP), czyli stan, w którym nie możemy wykazać przyczyn zarówno organicznych, jak i metabolicznych. Choć patomechanizm ZJN jest bardzo złożony, to u jego podstawy leżą zaburzenia w funkcjonowaniu osi mózg–jelito i jelito–mózg. Na obie te osi mają wpływ zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe oraz tzw. dysbioza jelitowa, powstała na skutek takich przyczyn jak m.in. przebyte infekcje jelitowe, a w ostatnim okresie COVID-19. Ten złożony patomechanizm powoduje, że leczenie ZJN jest wielokierunkowe i obejmuje m.in. postępowanie dietetyczne (dieta FODMAP), psychologiczne (poradnictwo i edukacja rodzicielska, terapia poznawczo-behawioralna, akupunktura, hipnoza) oraz szeroko rozumianą farmakoterapię tzn. leki ziołowe, rozkurczowe, psychotropowe, probiotyki, antybiotyki (np. rifaksymina), przeciwbiegunkowe (np. loperamid), przeciwzaparciowe koloidalny kwas krzemowy oraz transplantację mikrobioty jelitowej (FMT). W tym artykule zostanie omówiona jedynie farmakoterapia ZJN.

Krztusiec jest ostrą, zakaźną chorobą układu oddechowego o etiologii bakteryjnej. Wywołuje ją Gram ujemna pałeczka Bordetella pertussis. Pierwszy przypadek choroby odnotowano w 1414 r. we Francji. W 1926 r. opracowano pierwszą szczepionkę przeciwko krztuścowi. Obecnie dysponujemy szczepieniami pełnokomórkowymi oraz acelularnymi, które możemy realizować od ukończenia 6. tygodnia życia dziecka. Mimo tego krztusiec nadal jest obecny w społeczeństwie. Na ciężki przebieg najbardziej narażeni są najmłodsi pacjenci.

Zakażenia wirusem opryszczki pospolitej są bardzo powszechne. Wyróżnia się dwa jego typy: typ 1 (HSV-1), powodujący najczęściej zmiany w obrębie skóry twarzy oraz typ 2 (HSV-2), związany ze zmianami w obrębie narządów płciowych. Do zakażenia u dzieci dochodzi najczęściej poprzez kontakt z matką. Zaliczamy tu zakażenia wrodzone i okołoporodowe. Możliwe są również zakażenia przez bliski bezpośredni kontakt z chorym, najczęściej z opryszczką wargową (HSV-1), zwykle między 6. m.ż. a 5. r.ż. W pracy omówiono jednostki chorobowe, powodowane przez wirus opryszczki, najczęściej spotykane w praktyce lekarza dermatologa.