Kwasica ketonowa należy do ostrych powikłań cukrzycy typu 1. Najczęściej spowodowana jest całkowitym lub względnym deficytem endogennej insuliny. W Polsce co trzecie dziecko z nowo rozpoznaną cukrzycą jest w stanie kwasicy ketonowej. W grupie wysokiego ryzyka kwasicy ketonowej są dzieci w wieku przedszkolnym i niemowlęta ze względu na dużą dynamikę postępujących zmian biochemicznych i ich konsekwencji dla ogólnego stanu zdrowia. Kwasica ketonowa klinicznie objawia się postępującym osłabieniem, odwodnieniem, osmotyczną diurezą, bólami brzucha, wymiotami i narastającymi zaburzeniami świadomości wynikającymi z progresji zaburzeń biochemicznych – z czasem pogłębia się hiperglikemia, ketonemia i ketonuria oraz ketoza. W przebiegu kwasicy ketonowej mogą dominować objawy ze strony przewodu pokarmowego, oddechowego oraz ośrodkowego układu nerwowego i tym samym mówimy o różnych maskach klinicznych kwasicy i śpiączki cukrzycowej.

W okresie niemowlęcym najlepszą, a zarazem najprostszą metodą oceny dobrostanu dziecka jest obserwacja przyrostów masy ciała (i długości). Prawidłowe – świadczą o zdrowiu i zbilansowanej diecie, umożliwiają również harmonijny rozwój i nabywanie nowych umiejętności. Natomiast nieprawidłowe powinny wzmagać czujność pediatry, gdyż mogą być pierwszym objawem infekcji lub ciężkich stanów chorobowych.

Dobrze zebrany wywiad oraz staranne badanie fizykalne to nie tylko klucze do prawidłowego rozpoznania, ale także podstawa do podjęcia rozsądnych decyzji, jakie niezbędne badania pomocnicze należy zlecić. Niebagatelną rolę odgrywa również prawidłowa interpretacja wyników otrzymanych badań, a także znajomość przyczyn ewentualnych pomyłek laboratoryjnych. W tym artykule zajmiemy się badaniem ogólnym moczu i jego posiewem.

Przewód pokarmowy człowieka zasiedlony jest przez różnego typu mikroorganizmy, do których należą: bakterie, grzyby, drożdże, wirusy, pierwotniaki, płazińce. Wszystkie te żywe organizmy nazwane są łącznie „mikrobiotą”, zaś terminem „mikrobiom” określamy zbiór genów reprezentowanych przez mikrobiotę. Definicje: mikrobiota i mikrobiom w podanym układzie zależności nie mogą więc być stosowane zamiennie. Mikrobiota wykazuje ogromny potencjał metaboliczny, porównywalny do ludzkiej wątroby i zawiera większy zbiór informacji genetycznej niż genom zasiedlanego przez siebie gospodarza.

Istniejący w Polsce obowiązek szczepień powoduje, że przeważająca część rodziców stosuje się do niego i szczepi swoje dzieci zgodnie z obowiązującym kalendarzem szczepień. Osoby, które uchylają się od tego obowiązku, to w większości osoby skupione w ramach ruchu antyszczepionkowego. W dalszym ciągu stanowią one niewielki odsetek, jednakże w ostatnim czasie skala tego zjawiska nasila się i w Polsce przybywa przeciwników szczepień. Rodzi to problem dla lekarza, do którego zgłosi się rodzic z niezaszczepionym dzieckiem. Powstaje wówczas pytanie, czy ma on prawo odmówić przyjęcia dziecka z powodu zaległości w wykonywaniu szczepień, czy też jest zmuszony do podjęcia czy kontynuowania leczenia. 

Rozwój seksualny ma dwie składowe: rozwój psychoseksualny i rozwój somatyczny. W artykule przedstawiono zarys zagadnień związanych z rozwojem seksualnym z zakresu anatomii i fizjologii, odnoszących się do rozwoju seksualnego żeńskiego i męskiego oraz wybrane problemy związane z zaburzeniami tego rozwoju – problemy istotne w praktyce nie tylko seksuologicznej, ale i ginekologiczno-położniczej.

W Polsce co roku 26 tys. dzieci rodzi się przed terminem. Większość z nich, dzięki dobrze zorganizowanej opiece, ma szansę nadrobić zaległości rozwojowe w stosunku do rówieśników urodzonych o czasie.

Zgodnie z definicją, świądem nazywamy odczucie prowadzące do intensywnego drapania. Zależnie od czasu trwania, wyróżniamy dwie fazy świądu – ostrą (nazywaną też obronną) oraz przewlekłą (trwającą ponad 6 tygodni), najczęściej towarzyszącą chorobom układowym lub mającą charakter idiopatyczny. Uczucie świądu towarzyszy najczęściej chorobom skóry o podłożu zapalanym, a przez pacjentów uważane jest za jedną z najbardziej nieprzyjemnych i obciążających psychicznie dolegliwości. Jest to najczęstszy objaw spotykany w dermatologii, bardzo subiektywny i stanowi nie lada wyzwanie nawet dla bardzo doświadczonych specjalistów.

Rozwój mowy, zazwyczaj przebiegający według podobnego wzorca, może u niektórych dzieci wyglądać odmiennie. U części dziecięcej populacji odnotowuje się opóźnienia tego procesu, które sprawiają, że dzieci te nie rozwijają o czasie umiejętności komunikacyjnych. Istotne jest, aby odróżnić zakłócenia rozwoju mowy, mieszczące się w ramach różnic indywidualnych, od zaburzeń tego procesu, mających charakter patologiczny. Ich wczesne zdiagnozowanie daje szansę na szybkie podjęcie efektywnej terapii logopedycznej. 

Streptococcus pneumoniae (pneumokok) jest jednym z najgroźniejszych bakteryjnych patogenów człowieka, mogących powodować choroby inwazyjne, cechujące się wysoką śmiertelnością i wieloma trwałymi powikłaniami [1]. Czynnikiem odpowiedzialnym za inwazyjny charakter tej Gram-dodatniej bakterii jest jej polisacharydowa otoczka. Na podstawie różnic w budowie tej otoczki wyodrębniono dotychczas ponad 90 (93–97 według różnych doniesień) serotypów pneumokoków.

W Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (The International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems znanej jako lista ICD) „korek woskowinowy” funkcjonuje pod numerem H61, jako ICD-10: H61.23: Impacted cerumen, bilateral.

Zakrzepowa plamica małopłytkowa (thrombotic trombocytopenic purpura, TTP, dawniej zespół Moschowitza) to choroba, której istotą jest powstawanie zakrzepów w naczyniach włosowatych i drobnych tętniczkach, co prowadzi do wystąpienia typowej pentady objawów: małopłytkowości ze zużycia, niedokrwistości hemolitycznej mikroangiopatycznej, gorączki oraz cech uszkodzenia różnych narządów, głównie niewydolności nerek i zaburzeń neurologicznych. Schorzenie to zaliczane jest do grupy tzw. mikroangiopatii zakrzepowych. Wyróżniamy dwie główne postaci TTP – wrodzoną (rodzinną, dziedziczną, tzw. zespół Upshawa-Schulmana) – związaną z defektem genetycznym – oraz postać nabytą (idiopatyczną) związaną z wytwarzaniem autoprzeciwciał. Przebieg choroby i postępowanie lecznicze różni się w zależności od postaci. U dzieci najczęściej mamy do czynienia z postacią wrodzoną TTP, postaci nabyte są w tej grupie wiekowej stosunkowo rzadkie.