Zjawisko anafilaksji zostało opisane po raz pierwszy w literaturze naukowej ponad 100 lat temu (w 1902 r. przez Portiera i Richeta) [1, 2]. Pomimo wielkich postępów w immunologii i patofizjologii reakcji anafilaktycznej do dziś nie ma odpowiednio jasno sformułowanej definicji, pozwalającej szybko ją rozpoznać i odpowiednio leczyć. Wciąż nie wiadomo, dlaczego u jednego pacjenta pojawia się tylko niewielka reakcja, a u innego gwałtowna, oraz dlaczego u niektórych jest to reakcja samoograniczająca się, a inni – mimo pełnego, odpowiedniego leczenia – umierają [3]. 

Biegunka jest częstym problemem diagnostycznym i terapeutycznym w praktyce pediatry i lekarza rodzinnego. Najczęstszą przyczyną ostrych biegunek u dzieci i osób dorosłych są zakażenia wirusowe spowodowane przez rotawirusy, adenowirusy, caliciwirusy, astrowirusy, norowirusy. Szerzą się w środowisku pozaszpitalnym i szpitalnym. W Polsce i w innych krajach rotawirusy są najczęstszą przyczyną ostrych biegunek u dzieci. Z równą częstością występują w krajach rozwiniętych i rozwijających się.

Astma oskrzelowa jest najczęstszą przewlekłą chorobą płuc w populacji dziecięcej. Pomimo systematycznie aktualizowanych i rzetelnych standardów postępowania wydawanych przez europejskie i światowe towarzystwa naukowe pacjenci często skłaniają się ku alternatywnym terapiom. Ziołolecznictwo, jako element medycyny naturalnej, jest powszechnie stosowaną metodą wspomagającą terapię konwencjonalną. Wodne i wodno-alkoholowe wyciągi Hederae folium stosowane są w leczeniu ostrych infekcji górnych i dolnych dróg oddechowych, a ponadto wspomagająco w astmie oskrzelowej i innych przewlekłych chorobach płuc. Podkreśla się działanie rozkurczające, mukolityczne, a więc i przeciwkaszlowe działanie ekstraktu ziołowego. Na podstawie wyników badań naukowych autorzy prezentują możliwości zastosowania ekstraktu z liści bluszczu Hedera helix w astmie oskrzelowej.  

Ostra pokrzywka jest częstą chorobą wieku dziecięcego, która wielokrotnie budzi duży niepokój rodziców i jest przyczyną licznych konsultacji pediatrycznych. Wynika to z napadowego charakteru ostrej pokrzywki, współistnienia nasilonego świądu i często ze znacznej rozległości zmian skórnych. Tymczasem przebieg pokrzywki zazwyczaj jest łagodny z tendencją do samoograniczania się objawów i nie wymaga intensywnego leczenia, diagnostyki i hospitalizacji [1]. Ostrą pokrzywkę należy także odróżniać od uogólnionej reakcji anafilaktycznej będącej stanem bezpośredniego zagrożenia życia. Reakcja anafilaktyczna ma miejsce u pacjentów, u których jednocześnie ze zmianami skórnymi współistnieją objawy ze strony innych narządów, takich jak układ oddechowy (świsty, kaszel), przewód pokarmowy (wymioty, biegunka), układ nerwowy (drgawki, zaburzenia świadomości) czy układ krążenia (zmiany ciśnienia krwi, zaburzenia rytmu).

Prawidłowe żywienie dzieci i młodzieży uprawiających sport jest kluczowym czynnikiem, który zapewnia harmonijny rozwój i wzrastanie młodego organizmu, jak również umożliwia uzyskiwanie optymalnych wyników sportowych. W planowaniu diety sportowca należy uwzględnić odpowiednią ilość makro- i mikroskładników oraz odpowiednią objętość płynów zapewniającą właściwe nawodnienie. 

Postępowanie w przypadku zarówno napletka prawidłowego, jak i zwężonego nadal stanowi przedmiot kontrowersji. U zdecydowanej większości chłopców kierowanych przez pediatrów na konsultację do chirurga lub urologa dziecięcego z rozpoznaniem stulejki i/lub zaleceniem leczenia operacyjnego stwierdza się przyklejony napletek lub stulejkę fizjologiczną. W artykule przedstawiona jest propozycja praktycznego podziału zaburzeń budowy napletka oraz zasad postępowania z napletkiem u chłopców.

Wystąpienie epizodu drgawek gorączkowych u dziecka jest objawem wzbudzającym u rodziców silne uczucie niepokoju, strachu o dziecko. Pomimo ich częstego występowania – drgawki gorączkowe występują  u 2–4% populacji do lat pięciu – nadal wiążą się z nadmiernymi działaniami zarówno u rodziców podejmujących próby reanimacji dziecka, ale także u lekarzy wdrażających zbyt szeroką diagnostykę. 

Zaparcie, występujące w populacji dziecięcej z częstością 1:30, jest zaburzeniem głównie o etiologii czynnościowej, w którym podstawą leczenia jest długotrwałe stosowanie leków osmotycznie czynnych w prawidłowych dawkach. Mimo to wokół zaparcia narosło wiele mitów często powtarzanych zarówno przez rodziców, jak i lekarzy, doprowadzających do braku skuteczności postępowania terapeutycznego, co najczęściej skutkuje pogłębianiem się tego zaburzenia. W artykule zostanie omówione postępowanie diagnostyczne oraz terapeutyczne w zaparciu oraz pojawią się dwa opisy przypadków klinicznych prawidłowo oraz nieprawidłowo leczonego zaparcia.

Kaszel to naturalny odruch obronny organizmu oczyszczający drogi oddechowe z nadmiaru wydzieliny oraz aspirowanych płynów, pokarmów czy innych ciał obcych. Nie zawsze musi być objawem choroby –  zdrowe dziecko kaszle średnio 11 razy w ciągu doby [1]. Kiedy jednak częstotliwość i nasilenie kaszlu zwiększają się, obniża to jakość życia dziecka i jego rodziny oraz jest jedną z najczęstszych przyczyn konsultacji pediatrycznych

Niedokrwistość z niedoboru żelaza jest wciąż aktualnym problemem u dzieci w każdym wieku, choć najczęściej obserwuje się ją u niemowląt i dzieci do 24. m.ż., ale także w okresie dojrzewania. Prawidłowa wczesna diagnostyka, konsekwentne długie leczenie są podstawowymi warunkami do jej zwalczenia i tym samym do zapewnienia dzieciom właściwych warunków do rozwoju

Bezdechy występujące u dzieci mają wiele przyczyn. Krótkie epizody bezdechów mogą występować u zupełnie zdrowych noworodków i młodych niemowląt. Przykładami mogą być: bezdechy przy karmieniu (tzw. feeding apnea, polegające na chwilowym, odruchowym zatrzymywaniu oddechu w czasie ssania i połykania pokarmu), przy oglądaniu gardła i próbach czyszczenia nosa, jako reakcja na nagły hałas czy bodziec termiczny, lub też oddech periodyczny. Żadne z nich nie jest objawem patologicznym. Pojawienie się dłuższych epizodów bezdechów, szczególnie prowadzących do bradykardii czy hipoksemii, jest zawsze wyrazem określonej nieprawidłowości

Odra (Morbilli, measles, rubeola) jest ostrą chorobą zakaźną przebiegającą z gorączką, stanem zapalnym błon śluzowych i wysypką. Choroba przenosi się drogą kropelkową, a źródłem zakażenia jest chory. Zakaźność jest bardzo wysoka. Szacuje się, że jeden chory na odrę zakaża ok. 18 osób. Okres zakaźności trwa od pięciu dni przed wystąpieniem wysypki do trzech dni od jej wystąpienia. Większość zachorowań występuje u dzieci do 15. r.ż. Podatny na zakażenie jest jednak każdy człowiek, niezależnie od wieku, który nie przebył odry lub nie był dwukrotnie zaszczepiony. Nie chorują niemowlęta do 6. m.ż., chronione przez przeciwciała klasy IgG, o ile ich matki chorowały na odrę lub były szczepione.