Infekcje wirusem syncytium nabłonka oddechowego (RSV) są najczęściej stwierdzaną etiologią zakażeń dróg oddechowych u małych dzieci. W populacji noworodków urodzonych przedwcześnie, z dysplazją oskrzelowo-płucną (BPD) i hemodynamicznie istotną wrodzoną wadą serca zakażenia te mogą mieć postać zapalenia oskrzelików i zapalenia płuc o ciężkim przebiegu. Brak jest możliwości uodparniania czynnego w postaci szczepionki oraz leczenia przyczynowego, leczenie objawowe jest mało skuteczne, a ciężki przebieg choroby często wymaga hospitalizacji w warunkach oddziału intensywnej terapii i wentylacji sztucznej.

W przebiegu atopowego zapalenia skóry (AZS) występuje nadmierna suchość skóry z towarzyszącym złuszczaniem, szorstkością i świądem. Dziecięca postać AZS charakteryzuje się występowaniem przeczosów i strupów. Ciągłe drapanie powoduje częste występowanie objawów wtórnego zakażenia (zliszajowacenia). Pogrubienie naskórka jest najczęściej widoczne w fałdach skóry i na czole. U ok. 70% dzieci wypryskowi na skórze rąk towarzyszy hiperkeratoza i pęknięcia opuszków palców.

Gorączka stanowi najczęstszą przyczynę konsultacji pediatrycznych. W większości przypadków jest objawem chorób o charakterze samoograniczającym się. U części dzieci może być jednak przejawem poważnego zakażenia bakteryjnego, które wymaga włączenia odpowiedniego leczenia przyczynowego. Z tego względu ważne jest wyłonienie dzieci obarczonych ryzykiem ciężkiego przebiegu choroby, u których należy wykonać badania diagnostyczne, by ustalić właściwe rozpoznanie.

Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych należą do częstych przyczyn zgłaszania się pacjentów, również pediatrycznych, do placówek lecznictwa ambulatoryjnego. Obraz kliniczny zależy m.in. od lokalizacji zapalenia, a ta jest u dzieci uzależniona od wieku pacjenta.

W pracy przedstawiono aktualną wiedzę na temat wskazań, sposobu przeprowadzenia i efektywności doustnej immunoterapii na pokarmy. Wykazano różnice pomiędzy pojęciem tolerancji a desensytyzacji na pokarmy. Wytłumaczono, dlaczego alergologiczne towarzystwa naukowe obecnie nie rekomendują tej eksperymentalnej metody leczenia anafilaksji pokarmowej do rutynowego stosowania u chorych.

Choroby skóry wieku dziecięcego o charakterze infekcyjnym to częsta przyczyna wielu wizyt u dermatologa. Dominuje etiologia bakteryjna, rzadziej wirusowa czy grzybicza. Wśród infekcji obejmujących skórę i tkankę podskórną najczęstszym patogenem jest gronkowiec złocisty, będący równocześnie główną przyczyną ropnych zakażeń skóry. W przybliżeniu nawet do 40% dzieci, ale także osób dorosłych jest przewlekle skolonizowanych przez ten drobnoustrój bądź jest jego nosicielem, natomiast nieropne zakażenia skóry spowodowane są głównie przez paciorkowce (Streptococcus pyogenes).

W niniejszej publikacji na podstawie opisu przypadku 10-letniego chłopca, przedstawiono zarówno złożoność manifestacji klinicznych tężyczki, jak również zwrócono uwagę na to, jak ważne jest prowadzenie szerokiej diagnostyki, która w różnicowaniu napadów niejasnego pochodzenia, jak również innych zaburzeń o niepewnej etiologii, uwzględnia także nieprawidłowości w gospodarce wapniowo-fosforanowej.

Coraz więcej wiemy o ogromnej roli, jaką odgrywa prawidłowy mikrobiom w fizjologii organizmu ludzkiego. Największe znaczenie dla naszego zdrowia ma mikrobiota zasiedlająca jelita: nie tylko pomaga trawić pokarm i zaopatruje nas w niezbędne witaminy czy minerały, ale też regulując funkcję układu odporności, chroni przed zakażeniami, przewlekłymi stanami zapalnymi, nowotworami, chorobami alergicznymi i schorzeniami z autoagresji oraz zaburzeniami metabolicznymi, w tym otyłością. Poprzez wydzielane aktywne metabolity wpływa nawet na czynność naszego mózgu, chroniąc być może przed takimi zaburzeniami jak autyzm. Dla jej kształtowania zasadnicze znaczenie ma wąskie okno czasowe na początku naszego życia: rozwój w łonie matki i 1000 kolejnych dni. Pierwsze mikroby pochodzenia matczynego zasiedlają już płód, potem poród fizjologiczny pozwala na dalszą kolonizację przez mikrobiotę pochwy i jelit matki, a mleko matki wzmacnia i utrwala tworzącą się prawidłową, niezwykle bogatą i zróżnicowaną „społeczność” mikrobiologiczną naszych jelit. Do głównych czynników, które zaburzają rozwój fizjologicznej mikrobioty, należą: wcześniactwo, cięcie cesarskie (CC) i inne zabiegi medyczne, antybiotykoterapia, sztuczne karmienie oraz nadmiar higieny (tworzenie jałowego, „bezpiecznego” środowiska życia dla dziecka). Dysbiozie jelitowej można zapobiegać lub ją łagodzić, podając przyszłej mamie, a potem mamie karmiącej i jej nowo narodzonemu dziecku żywność lub preparaty z bakteriami probiotycznymi i/lub substancjami prebiotycznymi. Jak potwierdzono w wielu badaniach, są one bezpieczne i skuteczne w profilaktyce i leczeniu wielu schorzeń wynikających z zaburzeń mikrobioty jelitowej, jak zakażenia, przewlekłe zapalenia, alergie, choroby autoimmunizacyjne czy otyłość.

Ibuprofen jest najlepiej poznanym, niesterydowym lekiem przeciwzapalnym (NLPZ) o dużej skuteczności i profilu bezpieczeństwa w odniesieniu do leczenia bólu u dzieci. Jest lekiem z wyboru w terapii bólu o podłożu zapalnym. Wykazano skuteczność kliniczną ibuprofenu w leczeniu dolegliwości związanych z bólem gardła, ucha, zębów, głowy, pourazowych bólów mięśniowo-szkieletowych oraz bólu pooperacyjnego. Pomimo obaw dotyczących objawów niepożądanych terapii, na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego jest porównywalne do obserwowanego przy stosowaniu paracetamolu. Obserwuje się również niewielkie ryzyko wystąpienia powikłań nefrotoksycznych u chorych z prawidłową funkcją nerek przy odpowiednim stanie nawodnienia. Ibuporfen może również być stosowany u pacjentów z astmą oskrzelową.

Zakażenia układu moczowego (ZUM) są drugą pod względem częstości grupą chorób występującą w populacji pediatrycznej. Ocenia się, że ich częstość występowania u dzieci i młodzieży do 14. r.ż. wynosi 5–10% [1]. U donoszonych noworodków ZUM występuje z częstotliwością 0,1–1%, u wcześniaków 4–25%. W okresie noworodkowym i w pierwszym kwartale życia znacznie częściej chorują chłopcy, co jest związane z częstszym występowaniem wad układu moczowego. Od 4. m.ż. częściej chorują dziewczynki. U młodzieży główną przyczyną występowania ZUM jest aktywność seksualna. Ryzyko nawrotu w ciągu pierwszych 6–12 miesięcy po pierwszym zakażeniu wynosi 12–30% [2]. Z zapaleniem pęcherza, które jest formą ZUM ograniczoną do dolnych dróg moczowych, związanych może być wiele innych patogenów, m.in. Gram-ujemne pałeczki i ziarenkowce, Gram-dodatnie pałeczki, adenowirusy, Chlamydia trachomatis oraz Ureaplasma urealyticum.

Istotą każdej rany jest uszkodzenie i przerwanie ciągłości skóry, często w połączeniu z uszkodzeniem tkanek głębiej położonych w wyniku zadziałania czynników mechanicznych, chemicznych, termicznych czy elektrycznych. Każda rana jest następstwem urazu jako czynnika prowadzącego do uszkodzenia. Ta ogólna definicja implikuje bardzo szerokie spektrum kliniczne ran i ich zróżnicowanie w zależności od czynnika etiologicznego urazu, lokalizacji i stopnia oraz rodzaju uszkodzonych tkanek. Przedmiotem niniejszego opracowania będą rany u dzieci powstałe w wyniku urazu mechanicznego prowadzące do uszkodzenia skóry i tkanki podskórnej. Stanowią one zdecydowanie najczęstszy problem kliniczny, z którym potencjalnie zetknąć może się pediatra w swojej codziennej praktyce lekarskiej. Urazy wywołane czynnikami chemicznymi czy elektrycznymi u dzieci są bardzo rzadkie, a ich następstwa zawsze powinny stanowić jednoznaczne wskazanie do skierowania takiego pacjenta do ośrodka chirurgii dziecięcej w trybie ostrodyżurowym. Rany wywołane czynnikami termicznymi, czyli oparzenia, ze względu na skalę problemu zasługują na odrębne omówienie wszystkich najważniejszych zasad postępowania.