Zakażenia rotawirusowe – jak im zapobiegać?

Etiologia i epidemiologia

Rotawirusy (RV) należą do rodziny Reoviridae. Zostały odkryte w 1973 r. przez Ruth Bishop. Ich genom składa się z 11 segmentów dwuniciowego RNA. Genom jest otoczony trójwarstwową 20-ścienną otoczką. Każdy segment koduje inne białko. Wyróżnia się sześć białek strukturalnych i pięć niestrukturalnych. Obecnie klasyfikuje się rotawirusy na grupy serologiczne od A do G. Najbardziej rozpowszechniona jest grupa A. Zakażenia u ludzi powoduje 
10 genotypów P i 10 genotypów G. W Europie wyodrębniono 31 typów G i 41 P. Najbardziej rozpowszechnione są typy G1P[8], G2P[8], G3P[8], G4P[8] oraz G9P[8] [1, 2]. Rotawirusy są oporne na standardowe środki odkażające. Nie wystarcza zwykłe mycie rąk. Są wrażliwe na 95% etanol, lizol i formalinę. Przeżywają na dłoniach do czterech godzin, na zanieczyszczonych powierzchniach i przedmiotach kilka dni, co sprawia, że zakażenia łatwo się szerzą w środowisku domowym, żłobkowym, przedszkolnym i szpitalnym. Zakażenia rotawirusowe są powszechne: niemal każde dziecko poniżej 5. r.ż. przebyło zakażenie rotawirusem. Szczyt zachorowań występuje u dzieci między 4. a 36. m.ż., ale mogą chorować też noworodki i osoby dorosłe. Zakażenia rotawirusowe odpowiadają za ok. 30–50% hospitalizacji dzieci w wieku 0–36 miesięcy. Źródłem za...