Leczenie padaczki, która jest klinicznym zespołem chorobowym zróżnicowanym pod względem etiologii, przebiegu i objawów, wymaga starannego doboru rodzaju leczenia. W pracy przedstawiono sposób wprowadzenia leczenia przeciwnapadowego i wybór odpowiedniego leczenia w zależności od etiologii. Dobór leczenia przeciwnapadowego jest obecnie jedną z form wykorzystania metod medycyny precyzyjnej. Leczenie padaczki, niezwykle zróżnicowanego zespołu chorobowego, powinno być rozpoczęte i prowadzone przez doświadczonych neurologów dziecięcych. Stosowanie leków przeciwnapadowych/przeciwpadaczkowych to często okres wieloletni lub czasem trwający nawet całe życie [1].

Zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) są coraz częściej rozpoznawanymi zaburzeniami neurorozwojowymi, dlatego bardzo ważna staje się dziś wiedza lekarzy dotycząca wczesnego rozpoznawania, ścieżki diagnostycznej autyzmu oraz umiejętność pracy z dzieckiem z ASD i jego rodziną. Artykuł przedstawia opis przypadku 28-miesięcznego chłopca, skierowanego do diagnozy w kierunku ASD przez lekarza pediatrę, którego niepokój wzbudziło zachowanie dziecka podczas jednej z rutynowych wizyt pediatrycznych. W omówieniu przedstawiono niepokojące objawy, na które warto zwrócić uwagę w wieku wczesnodziecięcym, propozycje możliwości ich weryfikacji podczas krótkiej wizyty w warunkach ambulatoryjnych oraz ścieżkę diagnostyczną dla dzieci z podejrzeniem ASD. Następnie wskazano jak można dostosować sposób prowadzenia wizyt lekarskich tak, aby były one jak najbardziej przyjazne osobom ze spektrum autyzmu.

Szczepionki wieloskładnikowe będące produktami leczniczymi chroniącymi w jednym podaniu przed 4, 5 lub 6 chorobami są określane mianem szczepionek wysoce skojarzonych. Szczepienia wysoce skojarzone nie są finansowane z budżetu. Koszty wykorzystania tych preparatów leżą po stronie rodziców dziecka i mogą być dla nich obciążeniem finansowym. Cały cykl szczepień powinien być wykonywany tym samym preparatem. Zastosowanie szczepionek wysoce skojarzonych umożliwia zredukowanie liczby koniecznych ukłuć podczas jednej wizyty oraz zmniejszenie liczby wizyt. Daje większy profil bezpieczeństwa w odniesieniu do komponenty acelularnej krztuśca. Szczepionki wysoce skojarzone ułatwiają realizację programu szczepień ochronnych i są z powodzeniem stosowane w wielu krajach. Ich wykorzystanie umożliwia uzupełnienie niedostatecznej realizacji szczepień także w przypadkach brakującej dokumentacji medycznej.

Nabyta niedokrwistość aplastyczna (NNA) jest rzadkim schorzeniem charakteryzującym się zmniejszeniem liczby komórek krwiotwórczych w szpiku (szpik ubogokomórkowy, stłuszczony) oraz pancytopenią krwi obwodowej. W Europie i USA występuje z częstością 2–10 mln/r., w Azji spotykana jest natomiast 2–3 razy częściej (co wynika z częstszych zakażeń wirusami hepatotropowymi). NNA może wystąpić w każdym wieku, u dzieci najczęściej między 6. a 9. r.ż. Najczęstszą przyczyną NNA jest niszczenie komórek progenitorowych szpiku przez mechanizmy odpornościowe, może też być związane z mechanizmem bezpośredniego uszkodzenia komórek szpiku przez czynniki fizyczne i chemiczne. Objawy NNA są związane z niedokrwistością, małopłytkowością i leukopenią, nie obserwuje się natomiast powiększonej śledziony oraz węzłów chłonnych. NNA wymaga przeprowadzenia szerokiej diagnostyki różnicowej. Kluczem do rozpoznania jest stwierdzenie obniżonej komórkowości w badaniu histopatologicznym szpiku kostnego.

Antybiotyk złożony z amoksycyliny i kwasu klawulanowego zajmuje istotne miejsce w leczeniu dzieci. Dzięki dołączeniu do amoksycyliny inhibitora beta-laktamazy spektrum działania zostało poszerzone o działanie bakteriobójcze w stosunku do szczepów bakterii z zasady wrażliwych na amoksycylinę, które jednak zaczęły wytwarzać beta-laktamazy. Odsetek tych szczepów jest różny dla poszczególnych bakterii, dlatego ważna jest znajomość lokalnych danych epidemiologicznych. Zgodnie z rekomendacjami amoksycylina z kwasem klawulanowym znalazła miejsce w leczeniu zakażeń układu oddechowego, układu moczowego, tkanek miękkich, skóry, kości, stawów, zakażeń w obrębie jamy brzusznej.

Łuszczyca jest przewlekłą, układową, zapalną chorobą mediowaną immunologicznie. Charakterystyczny dla łuszczycy jest remisyjno-nawrotowy przebieg, a zaostrzenia częściej występują w sezonach jesienno-zimowych. U dzieci występują te same odmiany kliniczne łuszczycy, co u dorosłych, jednakże zmiany mogą różnić się pod względem rozmieszczenia i morfologii. Łuszczyca u dzieci jest rozpoznawana na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego. W przypadkach wątpliwych, wskazane jest pobranie wycinka skóry ze zmiany chorobowej oraz ocena histopatologiczna. Warto podkreślić, że terapia łuszczycy powinna mieć zindywidualizowany charakter, z uwzględnieniem wieku chorego, nasilenia procesu chorobowego i jego typu klinicznego, lokalizacji anatomicznej wykwitów, wpływu choroby na jakość życia, aspektów psychologicznych, zaburzeń współistniejących, stosowanych terapii w przeszłości oraz ich skuteczności, preferencji pacjenta, współistnienia łuszczycowego zapalenia stawów (ŁZS). Leczenie łuszczycy u pacjentów pediatrycznych może stanowić wyzwanie, głównie z powodu obaw opiekunów o rozwój działań niepożądanych oraz stosowanie preparatów poza wskazaniami rejestracyjnymi. W terapii wyróżnia się leki miejscowe, ogólne oraz fototerapię.

Kolka niemowlęca to łagodne zaburzenie czynnościowe przewodu pokarmowego występujące u niemowląt w pierwszych miesiącach życia. Jest to stan nasilonego niepokoju i niedającego się ukoić płaczu, zazwyczaj obserwowany w godzinach wieczornych. Etiologia kolki niemowlęcej jest wieloczynnikowa. Zaburzenie to ma charakter samoograniczający się, jednak często wzbudza duże poczucie bezradności i niepokoju u niedoświadczonych rodziców. Do zadań lekarza należy wsparcie opiekunów dziecka oraz udzielenie wyczerpujących informacji na temat istoty tego zaburzenia oraz ewentualnych możliwości terapeutycznych.

Mięczak zakaźny to najczęściej łagodna i samoustępująca choroba wirusowa. Wśród czynników odpowiedzialnych za zwiększenie ryzyka zachorowania wymienia się: ubóstwo, brak higieny, przeludnienie, współistnienie choroby Dariera, niedoborów odporności, zakażenia wirusem HIV. Do charakterystycznych objawów skórnych należą perłowobiałe, kopulaste grudki o znacznej spoistości i gładkiej powierzchni z zagłębieniem w części centralnej. Leczenie niekiedy sprawia problem z uwagi na tendencję zmian do samoistnego ustępowania. W artykule opisano kluczowe zagadnienia dotyczące mięczaka zakaźnego u dzieci.

Dzięki rozwojowi nauki każdego dnia definiowane są kolejne szczepy probiotyków. W efekcie badań klinicznych nad nimi pojawiają się coraz to nowe możliwe zastosowania dla probiotyków. Oprócz tego znajdowane są nowe zastosowania dla znanych nam probiotyków, z których część jest naturalnymi bytownikami ludzkiej mikrobioty jelitowej. Dzięki tym badaniom i obserwacjom możemy modyfikować suplementację probiotykami w bardziej zindywidualizowany, dopasowany do potrzeb pacjenta sposób.

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest chorobą ogólnoustrojową o wieloczynnikowej patogenezie. Takrolimus to miejscowy inhibitor kalcyneuryny, wykorzystywany w wielu schorzeniach dermatologicznych. W poniższym artykule omówiono jego zastosowanie w terapii AZS w oparciu na najnowszych wytycznych EuroGuiDerm opublikowane w 2022 r.

Zaburzenia napadowe są częstym problemem okresu dziecięcego oraz młodzieńczego. Zmiany te charakteryzują się napadowymi zaburzeniami ruchu, zachowania lub świadomości. Najczęściej występującymi zaburzeniami napadowymi wieku dziecięcego i młodzieńczego są: tiki, napady rzekomopadaczkowe, dyskinezy, migrena i omdlenia. Znajomość diagnostyki różnicowej zaburzeń napadowych u dzieci pozwala uniknąć niepotrzebnej terapii przeciwpadaczkowej.