Niedokrwistość należy do najczęstszych chorób układu krwiotwórczego. Spośród przyczyn niedokrwistości najczęstszą jest niedobór żelaza. Niedokrwistość z niedoboru żelaza może wystąpić w każdym wieku, ale głównie obserwuje się ją w okresach intensywnego wzrostu, czyli w dwóch pierwszych latach życia i w okresie pokwitania. Z uwagi na bezpośredni wpływ niedokrwistości na rozwój organizmu i jakość życia, zwłaszcza w pierwszym roku życia, ogromne znaczenie ma zapobieganie jej wystąpieniu za pomocą prawidłowo stosowanej profilaktyki.
Kategoria: Artykuł
Skórę niemowląt i dzieci charakteryzują liczne odrębności rozwojowe, co przekłada się na wyraźniej niekorzystny wpływ promieniowania słonecznego w porównaniu do osób dorosłych. Okres dzieciństwa jest czasem szczególnej wrażliwości dla wzrostu ryzyka zachorowania na nowotwory skóry w późniejszych etapach życia, a wdrożenie odpowiednich działań edukacyjnych dzieci i ich rodziców staje się szczególnie istotne. W przypadku dzieci najistotniejszą strategią fotoprotekcyjną wydaje się modyfikacja postępowania, związana z pozostawaniem w cieniu, noszeniem odpowiedniej odzieży, w tym czapek i kapeluszy oraz okularów ochronnych. Są to zarazem najlepsze i najtańsze metody ochrony przeciwsłonecznej. Jednakże szeroko pojęte działania edukacyjne oraz profilaktyczne w zakresie fotoprotekcji nie są wystarczające w przypadku dodatniego wywiadu osobniczego lub rodzinnego w kierunku nowotworów skóry, głównie czerniaka. Co istotne, wykazano, że regularne stosowanie fotoprotekcji u dzieci może ograniczyć rozwój znamion melanocytowych. W niniejszym artykule omówiono zasady fotoprotekcji u niemowląt i dzieci oraz działania profilaktyczne w przypadku znamion skórnych u pacjentów pediatrycznych. Warto podkreślić, że u niemowląt poniżej 6. m.ż., w przypadku braku możliwości pozostawania w cieniu i/lub dostępu do odzieży ochronnej, należy nakładać kremy z co najmniej SPF 15 na małe powierzchnie ciała, na przykład policzki, grzbiety rąk. U dzieci powyżej 6. m.ż. zaleca się stosowanie wodoodpornych preparatów z SPF co najmniej 30, najlepiej z przewagą filtrów fizycznych, takich jak tlenek cynku lub dwutlenek tytanu, których dotyczy mniejsze ryzyko miejscowego podrażnienia skóry. Preparaty należy aplikować na całą skórę, ze szczególną ostrożnością w obrębie okolic oczu.
Zaparcie, czyli występowanie zbyt długich odstępów pomiędzy wypróżnieniami (rzadziej niż 2 razy w tygodniu) lub oddawanie stolców z dużym wysiłkiem, to powszechny problem w populacji pediatrycznej. Jako że znakomitą większość przypadków stanowią zaparcia czynnościowe o złożonej etiologii, należy zwrócić szczególną uwagę na metody leczenia tego schorzenia, uwzględniając dostępne metody farmakoterapii oraz leczenie pozafarmakologiczne. W niniejszym artykule omówiono rolę makrogoli, które są lekiem pierwszego wyboru w leczeniu zaparcia czynnościowego.
Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą chorobą zapalną, która charakteryzuje się nawrotowym przebiegiem w postaci zaostrzeń i remisji. Głównym elementem w etiopatogenezie AZS jest zaburzenie funkcjonowania bariery skórno-naskórkowej, dlatego też właściwa pielęgnacja i profilaktyka mają istotny wpływ na przebieg choroby. Wydłużają i podtrzymują okresy remisji, a także minimalizują potrzebę stosowania leków przeciwzapalnych, które w połączeniu z terapią emolientową są podstawą leczenia w okresach zaostrzeń. Skuteczna terapia AZS powinna szybko eliminować objawy choroby i poprawiać jakość życia pacjentów.
Kolka niemowlęca jest zaburzeniem czynnościowym występującym u znacznego odsetka niemowląt. W zależności od przyjętej definicji jej częstość określa się na 5–20%. Szacuje się że ponad 65% niemowląt, których rodzice zgłaszają się po pomoc z powodu podejrzewanej przez nich kolki nie spełnia kryteriów jej rozpoznawania. Etiologia kolki niemowlęcej jest nieznana. Jej występowanie wydaje się być skutkiem nakładania na siebie wielu współwystępujących czynników: gastroenterologicznych, biologicznych i psychologiczno-socjalnych. Rozpoznanie kolki niemowlęcej stawia się na podstawie wywiadu a jej potwierdzenia dokonuje się najczęściej retrospektywnie po jej ustąpieniu. Istotnym jest zróżnicowanie kolki od innych, bardzo licznych, przyczyn przedłużającego się płaczu, od bardzo groźnych (np. ZOMR, maltretowanie itp.) do łagodniejszych jak zaparcie czy ABMK. Postępowaniem pierwszego rzutu jest wsparcie rodziców i przekonanie ich, że kolka jest zaburzeniem o charakterze czynnościowym nie pociągającym za sobą żadnych groźnych następstw.
Stosowanie probiotyków nie jest niezbędne, ale w niektórych sytuacjach może być pomocne. Zdarza się, że zalecenia, nawet opublikowane w tym samym czasie, na podstawie tych samych lub zbliżonych danych, różnią się. Aby ułatwić lekarzom podejmowanie racjonalnych decyzji, artykuł zawiera, w postaci pytań i odpowiedzi, podsumowanie aktualnych danych z wiarygodnych metodologicznie badań z randomizacją lub ich metaanaliz, dotyczących stosowania probiotyków. Wybór został podyktowany kwestiami często poruszanymi zarówno przez lekarzy, jak i opiekunów dzieci.
Świerzb jest wywoływanym przez świerzbowca ludzkiego zakażeniem pasożytniczym często występującym w populacji dziecięcej. W artykule przedstawiono epidemiologię, objawy, powikłania, kryteria rozpoznania świerzbu oraz postepowanie terapeutyczne za szczególnym uwzględnieniem populacji pediatrycznej. Zastosowania skojarzonego postępowania farmakologicznego, higienicznego i środowiskowego jest konieczne, aby zapobiec zakażeniu osób z otoczenia chorego oraz wystąpieniu powikłań.
W związku z narastającą ostatnio dezinformacją i powstającymi fake newsami, pragniemy zdementować nieprawdziwą pogłoskę, jakoby z powodu przyjmowania w polskich ośrodkach onkologicznych pacjentów pediatrycznych z Ukrainy miało zabraknąć w nich miejsc dla polskich dzieci z chorobami nowotworowymi.
Zespół nerczycowy u dzieci – postępowanie diagnostyczno- -terapeutyczne w świetle aktualnych zaleceń
W 2015 roku ukazały się pierwsze zalecenia dotyczące postępowania z dzieckiem chorującym na zespół nerczycowy (ZN). Opracował je zespół ekspertów powołanych przez Polskie Towarzystwo Nefrologii Dziecięcej (PTNefD) [1]. Od tej pory wiele poglądów uległo zmianie za sprawą wyników nowych badań, szerokich metaanaliz i obserwacji klinicznych. Dało to podstawy do aktualizacji starych wytycznych i stworzenia nowych zaleceń [2]. Ukażą się one lada moment również na stronie naszego towarzystwa. Ich zadaniem jest pomoc nefrologom dziecięcym, pediatrom i lekarzom pierwszego kontaktu w wyborze optymalnej strategii postępowania diagnostyczno-terapeutycznego u dzieci z zespołem nerczycowym. Istnieje nadzieja, że ustrzegą one od często popełnianych błędów. Podkreślić trzeba, że nowe zalecenia dotyczą pacjentów z idiopatycznym ZN, a nie chorych na wrodzony ZN czy zespół nerczycowy na podłożu wtórnych glomerulopatii.
Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą, zapalną chorobą skóry, charakteryzującą się częstymi nawrotami i intensywnym świądem. Morfologia zmian w przebiegu AZS różni się w zależności od wieku chorego. Atopowe zapalenie skóry najczęściej rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie. Uważa się, że 60% wszystkich przypadków ma początek w 1. roku życia (r.ż.), a 90% przed ukończeniem 5. r.ż. Głównym celem leczenia AZS jest zmniejszenie objawów stanu zapalnego skóry oraz ograniczenie świądu w okresie zaostrzeń i utrzymanie jak najdłuższego okresu remisji. Wybór terapii zależy od stopnia nasilenia zmian na skórze, jak również wieku chorego. Jak wspomniano wcześniej jest to schorzenie przewlekłe, stąd też terapia powinna być planowana w perspektywie długoterminowej. Szczególną uwagę należy również zwrócić na aspekt bezpieczeństwa leczenia.
Wirus syncytium nabłonka oddechowego (RSV) jest najczęściej stwierdzaną etiologią zakażeń dróg oddechowych u noworodków i niemowląt. Jest otoczkowym wirusem RNA, należącym do rodziny paramyksowirusów i rodzaju pneumowirusów – razem z wirusami odry, świnki i paragrypy. Nazwa wirusa pochodzi od zjawiska zlewania się komórek nabłonka oddechowego, w których dochodzi do replikacji wirusa.
Stopy u dzieci są przedmiotem troski rodziców i opiekunów, wynikać to może z ich ważnej funkcji podporowej, amortyzującej oraz udziału w lokomocji. Odstępstwa od prawidłowej anatomii oraz ich wadliwa funkcja mogą być wstępem do późniejszej patologii, ale mogą być także samoistnie przemijające lub są wariantem normy, niepotrzebnie niepokojącym rodzinę. Przegląd najczęstszych wad stóp pomoże zróżnicować potrzeby kierowania na konsultację do ortopedy. Trzeba równocześnie podkreślić, że stare powiedzenie, że „lepiej skierować niepotrzebnie 10 pacjentów z pogranicza normy, niż udaremnić jedną konsultację wymagającą rzetelnego leczenia ortopedycznego”, jest nadal aktualne.