Dział: Temat numeru

Pokrzywka jest jedną z najczęstszych chorób skóry. W ostatnich latach osiągnięto znaczny postęp odnośnie do patogenezy schorzenia. Opracowano nowe klasyfikacje, a także wytyczne co do prawidłowego leczenia pokrzywki. W niniejszej publikacji omówiono najnowsze zalecenia dotyczące diagnostyki i leczenia pokrzywki u dzieci.

W niniejszej publikacji na podstawie opisu przypadku 10-letniego chłopca, przedstawiono zarówno złożoność manifestacji klinicznych tężyczki, jak również zwrócono uwagę na to, jak ważne jest prowadzenie szerokiej diagnostyki, która w różnicowaniu napadów niejasnego pochodzenia, jak również innych zaburzeń o niepewnej etiologii, uwzględnia także nieprawidłowości w gospodarce wapniowo-fosforanowej.

Probiotyki (według definicji FAO/WHO) to żywe drobnoustroje, które podane w odpowiedniej dawce wywierają korzystny wpływ na zdrowie gospodarza [1].

Wirus grypy powoduje corocznie znaczną liczbę zachorowań epidemicznych w sezonie od października do kwietnia. Podstawowym objawem klinicznym grypy jest wysoka, zwykle trwająca kilka dni gorączka. Do innych objawów należy kaszel, wydzielina z nosa, uczucie osłabienia i bóle mięśniowe. Leczenie grypy zwykle jest objawowe. Dostępne leczenie przyczynowe w postaci oseltamiviru rekomendowane jest w grupach pacjentów, w których możemy spodziewać się ciężkiego przebiegu choroby lub w przypadkach powikłanych. Grypa może mieć ciężki przebieg nawet u wcześniej zdrowego dziecka, nieobciążonego czynnikami ryzyka powikłanego przebiegu choroby. Skutecznym sposobem zapobiegania zachorowaniom na grypę są szczepienia ochronne. W przypadku dzieci szczególnie zaleca się szczepienia od 6. m.ż. do ukończenia 60. m.ż.; ogólne zalecenia mówią jednak o grupie wiekowej do ukończenia 18. r.ż. 

Borelioza z Lyme jest chorobą występującą na całej półkuli północnej, w Ameryce Północnej, Europie i Azji. Jest to przenoszona przez kleszcze zoonoza, o bardzo zróżnicowanym rezerwuarze, którym może być wiele gatunków ssaków i ptaków, a nawet gady. Kleszcze jako ektopasożyty żywiące się krwią kręgowców mają duże znaczenie zarówno dla medycyny ludzkiej jak i weterynaryjnej [1, 2] są one bowiem przenosicielem (wektorem) wielu chorobotwórczych dla człowieka wirusów, bakterii i pierwotniaków. Borelioza jest najczęstszą chorobą przenoszoną przez kleszcze z rodzaju Ixodes i jej występowanie jest ściśle powiązane z zasięgiem występowania tych pajęczaków. W Ameryce dominują kleszcze Ixodes scapularis, w Europie – I. ricinus, a w Azji – I. persulcatus [3].

Przede wszystkim: co oznacza akronim UKOIĆ?  Otóż jest on zbiorem praktycznych wskazówek, który pozwala na kompleksowe złagodzenie dolegliwości trawiennych w okresie niemowlęcym.  Obejmuje zarówno kwestie odpowiedniej diagnostyki, roli interwencji żywieniowej, jak również znaczenie wsparcia emocjonalnego rodziców. 

Wirusy opryszczki pospolitej należą do rodziny Herpesviridae liczącej ponad 100 gatunków. Osiem z nich odpowiada za objawowe zakażenia u ludzi (tabela 1). Herpesviridae zawierają podwójną nić DNA. 
Na podstawie budowy kapsydu, struktury genomu wyodrębniono trzy podrodziny: alfa, beta i gamma. Wirusy opryszczki pospolitej należą do podgrupy alfa. Zakażenia wywołane wirusami opryszczki pospolitej (HSV, Herpes simplex, Herpesvirus hominis) należą do najczęstszych zakażeń człowieka. W znacznej większości przypadków zakażenia HSV przebiegają bezobjawowo. Objawy kliniczne występują w ok. 10% przypadków. 

Największą i najbardziej zróżnicowaną populację mikroorganizmów spotkać możemy w przewodzie pokarmowym, a zwłaszcza w jelicie grubym, którego ekosystem zasiedla ponad 1000 różnych gatunków bakterii. Należą one do czterech zasadniczych gromad – Bacteroidetes, Firmicutes, Proteobacteria i Acinetobacteria. Kompozycja bakterii znajdujących się w przewodzie pokarmowym zależy m.in. od: rodzaju porodu (naturalny vs. cięcie cesarskie), wieku ciążowego w chwili porodu, środowiska rodzinnego, diety, przebytych chorób, stresu, sposobu życia, higieny i przebytych antybiotykoterapii. Wiele stanów chorobowych związanych jest, jak się współcześnie wydaje, ze zmianami mikrobioty jelitowej, stąd próby przywrócenia jej równowagi poprzez m.in. stosowanie prebiotyków, probiotyków, synbiotyków oraz drogą transplantacji mikrobioty jelitowej pochodzącej od zdrowego człowieka (ang. faecal microbiota transplantation, FMT). Ta ostatnia metoda zostanie w tym artykule omówiona nieco szerzej.