Napad duszności u dzieci

Duszność to subiektywne odczucie trudności w oddychaniu. Jest to objaw złożony, którego zadaniem jest ostrzeganie przed krytycznym zagrożeniem dla homeostazy ustrojowej [1]. Objawy duszności mogą pojawiać się nagle (duszność ostra) lub też narastać przez dłuższy czas (duszność przewlekła) (tab. 1). Klinicznie, ze względu na fazę oddechową, w której występują objawy, możemy wyróżnić duszność wdechową, wydechową lub mieszaną wdechowo-wydechową (tab. 2). Duszność jest objawem mogącym świadczyć o wielu zaburzeniach, nie zawsze dotyczących pierwotnie układu oddechowego (tab. 3) [2, 3]. 
Z uwagi na subiektywny charakter odczuwanych dolegliwości, co w szczególności dotyczy dzieci, w ocenie duszności należy analizować obiektywne objawy, które dają możliwość oceny nasilenia duszności. Tymi objawami są: tachypnoe, ortopnoe, ruchy skrzydełek nosa, udział dodatkowych mięśni oddechowych, wciąganie dołka jarzmowego, przestrzeni międzyżebrowych lub podżebrzy, tolerancja wysiłku, postękiwanie, sinica, trudności w karmieniu u dzieci młodszych i mówieniu u dzieci starszych [2, 4]. Duszności mogą towarzyszyć także takie objawy jak: kaszel, świszczący oddech, asymetria ruchów klatki piersiowej.
Obraz kliniczny pozawala na rozpoznanie duszności, natomiast badania pomocnicze są niezbędne w celu postawienia ostatecznego rozpoznania. 
U dziecka z dusznością przydatnymi badaniami różnicującymi przyczyny wystąpienia objawów są:

• pomiar saturacji,
• badania laboratoryjne (gazometria, morfologia, badania biochemiczne),
• obrazowe badania układu oddechowego (RTG, USG, TK, MR),
• bronchoskopia,
• EKG,
• ECHO serca.

Do najczęstszych przyczyn wystąpienia nagłej duszności w populacji pediatrycznej należą ostre podgłośniowe zapalenie krtani, zapalenie oskrzeli z obturacją oraz zaostrzenie astmy oskrzelowej.