Łuszczyca to choroba, która często ma swój początek w dzieciństwie. Istotną rolę w rozwoju łuszczycy odgrywa podłoże genetyczne. Sposób dziedziczenia łuszczycy nie jest w pełni wyjaśniony. Wyróżniamy 2 typy łuszczycy: typ I, typ II. Typ I związany jest z dziedziczeniem autosomalnym dominującym, zwykle rozpoczyna się przed 40. rokiem życia. Typ II łuszczycy zazwyczaj zaczyna się między 50. a 65. rokiem życia. Typ pierwszy łuszczycy wiąże się ze wzrostem ryzyka rozwoju łuszczycowego zapalenia stawów. Dlatego u pacjentów z tym typem łuszczycy, zgodnie z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego, wymagana jest coroczna kontrola układu kostno-stawowego. Typ drugi natomiast wiąże się z współwystępowaniem innych chorób. Około 30% przypadków łuszczycy rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie. Shan szacuje, że stanowi ona ok. 4% wszystkich chorób skóry, które rozpoznawane są przed szesnastym rokiem życia [3]. W ostatnich latach obserwuje się wzrost zachorowalności na łuszczycę. Jako przyczynę tego wzrostu wymienia się następujące czynniki: stres, infekcje, zwiększony wskaźnik otyłości oraz uwarunkowania genetyczne [2].
Zarówno czynniki środowiskowe, jak i genetyczne mają istotny wpływ na rozwój łuszczycy. Według danych literaturowych występowanie łuszczycy u jednego rodzica zwiększa ryzyko wystąpienia łuszczycy u dziecka o około 15%. W sytuacji, gdy u obojga rodziców występuje łuszczyca ryzyko rozwoju tej choroby u dziecka rośnie do 75% [6]. Jeżeli natomiast u dziecka rozwinie sięłuszczyca, mimo iż rodzice nie chorują, to istnieje 20% szansa, że rodzeństwo tego dziecka również zachoruje na łuszczycę [2]. Najczęstszym genetycznym czynnikiem predysponującym do wystąpienia łuszczycy o wczesnym początku jest obecność antygenu zgodności tkankowej (HLA) typu Cw6 (PSOR1) [10]. Mniej powszechna jest patogenna mutacja w CARD14 (PSOR2), która jest przenoszona w sposób autosomalny dominujący i jej obecność w genomie może objawiać się występowaniem łupieżu czerwonego mieszkowego, łuszczycy erytodermicznej, łuszczycy krostkowej lub łuszczycy plackowatej [11, 12]. Wiele czynników środowiskowych ma wpływ na wysiew zmian łuszczycowych i zaostrzenie choroby [13].
Łuszczyca u dzieci występuje częściej u dziewcząt niż u chłopców, a wczesny początek choroby może prognozować jej ciężki przebieg [2].
Mimo iż w populacji pediatrycznej rozpoznaje się te same podtypy łuszczycy co u dorosłych, zmiany skórne różnią się pod względem lokalizacji i morfologii od zmian występujących u osób dorosłych [2, 8, 20, 23]. Typowe zmiany rumieniowe pokryte srebrno-białą łuską u dzieci występują rzadko. Zmiany łuszczycowe zwykle są znacznie cieńsze i mniejsze, pozbawione łuski. Początkowym objawem łuszczycy u niemowląt i dzieci mogą być zmiany skórne zlokalizowane w okolicy pieluszkowej imitujące pieluszkowe zapalenie skóry. Dzieci częściej niż dorośli zgłaszają towarzyszący zmianom skórnym świąd skóry. W populacji pediatrycznej znacznie częściej niż u dorosłych dochodzi również do samoistnych remisji ognisk chorobowych. U małych dzieci zmiany łuszczycowe mogą przyjmować formę sączących się zmian skórnych o charakterze rumieniowym i obrzękowym z towarzyszącym świądem. Podobnie jak u dorosłych, łokcie i kolana to najczęstsza lokalizacja zmian w łuszczycy o typie plackowatym. Charakterystyczne jest również tworzenie się blaszek łuszczycowych w miejscach wcześniejszego urazu skóry (objaw Koebnera).
Analiza danych epidemiologicznych pacjentów ze zdiagnozowaną łuszczycą w wieku do 18. r.ż. wykazała, że najczęstszymi podtypami łuszczycy są łuszczyca plackowata (u dzieci starszych), następnie kropelkowata/drobnogrudkowa/wysiewna (u dzieci młodszych), łuszczyca skóry owłosionej głowy i łuszczyca krostkowa. Dla łuszczycy wieku dziecięcego charakterystyczne jest również częstsze występowanie łuszczycy krostkowej i erytrodermicznej.
Już w wieku niemowlęcym choroba może przybierać postać nawracającego trudnego w ...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
