Dział: Otwarty dostęp

Skórę niemowląt i dzieci charakteryzują liczne odrębności rozwojowe, co przekłada się na wyraźniej niekorzystny wpływ promieniowania słonecznego w porównaniu do osób dorosłych. Okres dzieciństwa jest czasem szczególnej wrażliwości dla wzrostu ryzyka zachorowania na nowotwory skóry w późniejszych etapach życia, a wdrożenie odpowiednich działań edukacyjnych dzieci i ich rodziców staje się szczególnie istotne. W przypadku dzieci najistotniejszą strategią fotoprotekcyjną wydaje się modyfikacja postępowania, związana z pozostawaniem w cieniu, noszeniem odpowiedniej odzieży, w tym czapek i kapeluszy oraz okularów ochronnych. Są to zarazem najlepsze i najtańsze metody ochrony przeciwsłonecznej. Jednakże szeroko pojęte działania edukacyjne oraz profilaktyczne w zakresie fotoprotekcji nie są wystarczające w przypadku dodatniego wywiadu osobniczego lub rodzinnego w kierunku nowotworów skóry, głównie czerniaka. Co istotne, wykazano, że regularne stosowanie fotoprotekcji u dzieci może ograniczyć rozwój znamion melanocytowych. W niniejszym artykule omówiono zasady fotoprotekcji u niemowląt i dzieci oraz działania profilaktyczne w przypadku znamion skórnych u pacjentów pediatrycznych. Warto podkreślić, że u niemowląt poniżej 6. m.ż., w przypadku braku możliwości pozostawania w cieniu i/lub dostępu do odzieży ochronnej, należy nakładać kremy z co najmniej SPF 15 na małe powierzchnie ciała, na przykład policzki, grzbiety rąk. U dzieci powyżej 6. m.ż. zaleca się stosowanie wodoodpornych preparatów z SPF co najmniej 30, najlepiej z przewagą filtrów fizycznych, takich jak tlenek cynku lub dwutlenek tytanu, których dotyczy mniejsze ryzyko miejscowego podrażnienia skóry. Preparaty należy aplikować na całą skórę, ze szczególną ostrożnością w obrębie okolic oczu. 

W związku z narastającą ostatnio dezinformacją i powstającymi fake newsami, pragniemy zdementować nieprawdziwą pogłoskę, jakoby z powodu przyjmowania w polskich ośrodkach onkologicznych pacjentów pediatrycznych z Ukrainy miało zabraknąć w nich miejsc dla polskich dzieci z chorobami nowotworowymi.

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą, zapalną chorobą skóry, charakteryzującą się częstymi nawrotami i intensywnym świądem. Morfologia zmian w przebiegu AZS różni się w zależności od wieku chorego. Atopowe zapalenie skóry najczęściej rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie. Uważa się, że 60% wszystkich przypadków ma początek w 1. roku życia (r.ż.), a 90% przed ukończeniem 5. r.ż. Głównym celem leczenia AZS jest zmniejszenie objawów stanu zapalnego skóry oraz ograniczenie świądu w okresie zaostrzeń i utrzymanie jak najdłuższego okresu remisji. Wybór terapii zależy od stopnia nasilenia zmian na skórze, jak również wieku chorego. Jak wspomniano wcześniej jest to schorzenie przewlekłe, stąd też terapia powinna być planowana w perspektywie długoterminowej. Szczególną uwagę należy również zwrócić na aspekt bezpieczeństwa leczenia.

Wiele jednostek chorobowych występujących u dzieci ma ogromny wpływ na funkcję ich kończyn górnych. Pogorszenie sprawności ręki może upośledzać zarówno wykonywanie ruchów precyzyjnych, jak i realizowanie czynności dnia codziennego. Gry wideo stanowią potencjalną formę rehabilitacji, która może pozytywnie wpływać na sprawność ruchową kończyn górnych u dzieci. Ponadto zastosowanie wirtualnej rzeczywistości w terapii poprawia motywację do ćwiczeń oraz zwiększa prawdopodobieństwo samodzielnego kontynuowania terapii w domu pacjenta. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie aktualnego systematycznego przeglądu piśmiennictwa dotyczącego wykorzystania gier wideo jako metody rehabilitacji u dzieci z zaburzeniami ruchowymi w obrębie kończyn górnych.

Zakażenia spowodowane przez rotawirusy (RV) są najczęstszą przyczyną ostrych biegunek dziecięcych. Do najważniejszych objawów należą wymioty, biegunka i gorączka. Największym niebezpieczeństwem towarzyszącym infekcji rotawirusowej jest ryzyko znacznego odwodnienia hiperosmolarnego. Ciężkie odwodnienie dziecka może doprowadzić do hospitalizacji i konieczności nawadniania dożylnego. Najlepszym sposobem zapobiegania infekcji RV jest szczepienie.

Kaszel to najczęstszy objaw ze strony układu oddechowego, z którym mierzymy się w opiece ambulatoryjnej u dzieci. Podział kaszlu możemy przeprowadzić na podstawie kryterium czasowego: ostry i przewlekły oraz jego charakteru: suchy i produktywny. Kaszel ostry zwykle nie przysparza trudności diagnostycznych z uwagi na najczęstszą znaną etiologię tego schorzenia w postaci infekcji wirusowej. W diagnostyce kaszlu przewlekłego najistotniejsze jest szczegółowe przeprowadzenie wywiadu i badania fizykalnego. Prawidłowe badanie pacjenta w połączeniu z odpowiednimi badaniami pomocniczymi pozwalają na szybkie postawienie rozpoznania i wdrożenie leczenia przyczynowego. W przypadku leczenia farmakologicznego kaszlu należy kierować się profilem bezpieczeństwa stosowanych leków oraz ich mechanizmem działania.

Na związek między kolką niemowlęcą ze zmianami mikrobioty jelitowej określanymi mianem dysbiozy oraz występowaniem minimalnego stanu zapalnego jelit wskazuje coraz więcej dowodów naukowych. Na rynku, także krajowym, dostępne są preparaty zaliczane do żywności specjalnego przeznaczenia medycznego (ŻSPM) zawierające składniki i modyfikacje składu, które redukują nasilenie kolki u niemowląt karmionych sztucznie. Składniki te, takie jak prebiotyki, postbiotyki, modulują mikrobiotę, zbliżając ją do tej obserwowanej u zdrowych niemowląt karmionych piersią. W pracy przedstawiono zasady dietetycznego leczenia kolki u dzieci karmionych mieszankami modyfikowanymi, a także inne sposoby łagodzenia objawów kolki nie tylko u dzieci karmionych sztucznie, ale także karmionych piersią. Przedstawiono także inne powszechnie stosowane metody radzenia sobie z kolką niemowlęcą nie zawsze potwierdzone dobrymi badaniami klinicznymi.