Szacuje się, że ok. 2% populacji światowej choruje na łuszczycę [1]. Jest to choroba przewlekła, o podłożu zapalnym, prowadząca do znacznego obniżenia jakości życia. Średnia zachorowania u dzieci to 7.–10. r.ż., a najczęstszym czynnikiem wyzwalającym zmiany skórne są infekcje, głównie o etiologii bakteryjnej (paciorkowcowej) lub wirusowej [2]. Typowo zmiany skórne pojawiają się mniej więcej 2 tygodnie od pierwszych objawów infekcji. Dominującą formą kliniczną u dzieci jest łuszczyca kropelkowata, rzadziej krostkowa czy erytrodermia łuszczycowa, ok. 30–60% rozwija łuszczycę plackowatą (75% dzieci starszych). Zmiany przeważnie zajmują skórę owłosioną głowy, twarz, okolice wyprzeniowe oraz paznokcie [3]. Zmiany w obrębie skóry tułowia i kończyn występują w postaci złuszczających się drobnogrudkowych wykwitów ulegających progresji do kilkucentymetrowych, plackowatych ognisk rumieniowo-złuszczających. Choroba ma charakter przewlekły i nawracający z okresami remisji o różnym czasie trwania [4].
Epidemiologia
Według piśmiennictwa ok. 30–50% osób dorosłych z łuszczycą zachorowało przed 20. r.ż. Gefland i wsp. opisują dwukrotny wzrost zachorowań na łuszczycę w przedziale wieku 10.–19. lat w porównaniu do dzieci młodszych, z pewną przewagą płci żeńskiej. Dane dotyczące populacji niemieckiej i duńskiej są analogiczne, jednak większość badań światowych podaje równoważne występowanie łuszczycy u obu płci. Łuszczyca dziecięca wykazuje zmienność geograficzną (w Azji prawie w ogóle nie stwierdza się zachorowań wśród dzieci...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej
- ...i wiele więcej!
