Ostra biegunka definiowana jest jako zwiększona częstość, objętość i płynność stolców. Zwykle jest to liczba > 3 luźnych stolców dzienne lub przekraczająca o 2 zwykłą dzienną liczbę wypróżnień. Zwiększonej liczbie wypróżnień może towarzyszyć gorączka i wymioty; objawy zwykle utrzymują się do 14 dni. Według WHO ostra biegunka pozostaje jedną z głównych przyczyn zachorowalności i umieralności dzieci poniżej 5. r.ż., szczególnie w krajach rozwijających się [1]. Najczęściej ma etiologię wirusową (rotawirusy, norowirusy, adenowirusy), rzadziej bakteryjną (Shigella, Salmonella, Escherichia coli) lub pasożytniczą (Giardia lamblia, Enta-
moeba histolytica).
Ostra biegunka u dzieci zwykle ma charakter samo-
ograniczający się. Leczenie ma charakter objawowy. Najpoważniejsze konsekwencje kliniczne wynikają z odwodnienia i zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej. Leczenie ukierunkowane jest przede wszystkim na przywrócenie homeostazy w zakresie gospodarki wodno-elektrolitowej, utrzymanie żywienia i zapobieganie powikłaniom.
Postępowanie
Ocena stanu nawodnienia
Stopień odwodnienia ocenia się, uwzględniając następujące parametry: utrata masy ciała, suchość błon śluzowych, wydłużony czas napełniania naczyń włosowatych, utrata turgoru skóry oraz pogłębiony wzorzec oddechowy. Inne ważne objawy, które wymagają natychmiastowej uwagi, to: przyspieszony puls, zmniejszone skurczowe i/lub rozkurczowe ciśnienie tętnicze oraz zapadnięte ciemiączko (u dzieci, u których ciemiączko pozostaje niezarośnięte). Gorączka jest częstym objawem i może nasilać utratę płynów. Do szybkiej oceny klinicznej wykorzystuje się skalę oceny odwodnienia (clinical dehydrationc scale, CDS) lub inne zestawy wspomnianych parametrów klinic...