Ostre biegunki u dzieci stanowią istotny problem w pediatrii. Na przestrzeni ostatnich kilku dekad, w szczególności w krajach europejskich, zaobserwowano zarówno zmniejszenie częstości ich występowania, jak i śmiertelności, na co wpływ miała między innymi poprawa w diagnostyce i leczeniu biegunek [1]. Wynika ona z kilku czynników, na których czele znajduje się optymalizacja żywienia i nawadniania pacjenta oraz skuteczniejsza ocena stanu odwodnienia. Ogromną rolę odegrała również profilaktyka. Zapewnienie dzieciom odpowiedniej jakości wody pitnej, poprawa warunków socjo-ekonomicznych społeczeństwa, edukacja rodziców, standaryzacja żywienia dzieci w pierwszych latach życia oraz szczepienia umożliwiły skuteczne zmniejszenie liczby hospitalizacji dzieci i zmniejszenie ryzyka ciężkiego przebiegu tej choroby [2].
Definicja
Biegunka to stan, w którym zmienia się konsystencja stolca i/lub zwiększa się częstość wypróżnień w ciągu doby. Według definicji WHO podczas biegunki pacjent oddaje 3 lub więcej stolców półpłynnych lub płynnych na dobę [3]. Jednak przytoczona definicja nie ma zastosowania w odniesieniu do niemowląt karmionych wyłącznie piersią, jako że u tych dzieci fizjologicznie może wystąpić taka charakterystyka wypróżnień. W wymienionych przypadkach największą uwagę zwraca się na różnice, tzn. zwiększenie częstości wypróżnień pomiędzy stanem obecnym, a okresem poprzedzającym epizod [4].
Różnice pomiędzy biegunką ostrą i przewlekłą
Istotnym czynnikiem, który wpływa na dalszą diagnostykę pacjenta jest czas trwania biegunki. Biegunka trwająca mniej niż 14 dni określana jest biegunką ostrą, natomiast jeśli stan przedłuża się do ponad 30 dni określamy ją biegunką przewlekłą. Według niektórych autorów biegunka trwająca 14–30 dni to biegunka przewlekająca się [5]. Postępowanie diagnostyczno- terapeutyczne u pacjenta z biegunką ostrą lub przewlekłą znacząco się różni. Biegunka ostra ma najczęściej podłoże infekcyjne, ma charakter samoograniczający się, leczenie jest jedynie objawowe, ponadto rzadko prowadzi do ciężkich powikłań. Główną konsekwencją tego stanu jest odwodnienie. Do hospitalizacji u tych pacjentów dochodzi jedynie w konkretnych wskazaniach. Biegunka przewlekła natomiast wymaga zwykle znacznie bardziej szczegółowej diagnostyki, rzadko jest spowodowana zakażeniem układu pokarmowego, natomiast najczęściej jest objawem choroby przewlekłej, na przykład: nieswoistych zapaleń jelit, zespołu jelita drażliwego lub alergii pokarmowej.
Epidemiologia
Biegunka to bardzo częsta przyczyna konsultacji pediatrycznych, jako że rocznie na świecie choruje na nią około 500 mln dzieci. Najczęściej ma ona łagodny przebieg, jednakże gdy dochodzi do takich powikłań jak odwodnienie czy zaburzenia elektrol...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
