Autor: Irena Walecka

Choroby skóry wieku dziecięcego o charakterze infekcyjnym to częsta przyczyna wielu wizyt u dermatologa. Dominuje etiologia bakteryjna, rzadziej wirusowa czy grzybicza. Wśród infekcji obejmujących skórę i tkankę podskórną najczęstszym patogenem jest gronkowiec złocisty, będący równocześnie główną przyczyną ropnych zakażeń skóry. W przybliżeniu nawet do 40% dzieci, ale także osób dorosłych jest przewlekle skolonizowanych przez ten drobnoustrój bądź jest jego nosicielem, natomiast nieropne zakażenia skóry spowodowane są głównie przez paciorkowce (Streptococcus pyogenes).

Choroby włosów niezależnie od wieku zawsze budzą niepokój i obawy pacjenta. Utrata włosów u dzieci może skutkować zaburzeniami natury psychologicznej, będących z kolei przyczyną późniejszych nieprawidłowości rozwojowych u małych pacjentów. 

Dermatozy zapalne reprezentowane są przez wiele jednostek chorobowych zróżnicowanych pod względem etiologii, objawów klinicznych oraz przebiegu. Do tej niezwykle bogatej grupy schorzeń dermatologicznych należy między innymi atopowe zapalenie skóry (AZS), u podłoża którego leżą przede wszystkim czynniki genetyczne. Obraz kliniczny AZS wykazuje wiele cech wspólnych niezależnie od wieku, lecz przebieg choroby w dużej mierze zależy od okresu życia, w którym u pacjenta wystąpiły zmiany skórne [1].

Wśród osób chorych na łuszczycę (ok. 2% populacji ogólnej) ok. 1/3 przypadków dotyczy dzieci. Zarówno morfologia, jak i lokalizacja zmian skórnych u dzieci często ma inny obraz kliniczny niż obserwowany u osób dorosłych, co niejednokrotnie bywa powodem trudności diagnostycznych. Wiele wskazuje na to, że łuszczyca dzieci, podobnie jak łuszczyca osób dorosłych, związana jest z uogólnionym procesem zapalnym, co wiąże się z występowaniem otyłości, hipertriglicerydemii, nadciśnienia tętniczego, insulinooporności czy cukrzycy, a także innych chorób ogólnoustrojowych, w tym chorób psychicznych, przez co kluczowe staje się szybkie postawienie trafnego rozpoznania.

Zgodnie z definicją, świądem nazywamy odczucie prowadzące do intensywnego drapania. Zależnie od czasu trwania, wyróżniamy dwie fazy świądu – ostrą (nazywaną też obronną) oraz przewlekłą (trwającą ponad 6 tygodni), najczęściej towarzyszącą chorobom układowym lub mającą charakter idiopatyczny. Uczucie świądu towarzyszy najczęściej chorobom skóry o podłożu zapalanym, a przez pacjentów uważane jest za jedną z najbardziej nieprzyjemnych i obciążających psychicznie dolegliwości. Jest to najczęstszy objaw spotykany w dermatologii, bardzo subiektywny i stanowi nie lada wyzwanie nawet dla bardzo doświadczonych specjalistów.