Niedokrwistość należy do najczęstszych schorzeń układu krwiotwórczego u dzieci. Terminem „niedokrwistość” określa się stan chorobowy, który cechuje zmniejszenie stężenia hemoglobiny i/lub liczby krwinek czerwonych w porównaniu z normami przyjętymi dla określonego wieku rozwojowego. U większości dzieci stężenie hemoglobiny poniżej 10 g/dl należy traktować jako wartość obniżoną.
Niedokrwistość wiąże się z upośledzeniem zdolności przenoszenia tlenu przez krwinki czerwone, a tym samym ze zmniejszeniem ilości tlenu w tkankach, co bezpośrednio przekłada się na zaburzenia ogólnoustrojowe. Jednym z najważniejszych z nich jest negatywny wpływ na rozwój ośrodkowego układu nerwowego.
Objawy niedokrwistości zależą od jej stopnia, szybkości narastania, towarzyszących chorób oraz możliwości adaptacyjnych ustroju [1, 2].
Istnieje wiele podziałów niedokrwistości; najszerzej przyjęty opiera się na czynnikach patogenetycznych i w związku z tym wyróżniamy trzy podstawowe grupy niedokrwistości:
- Niedokrwistości spowodowane utratą krwi.
- Niedokrwistości spowodowane zaburzeniami wytwarzania krwinek czerwonych i hemoglobiny.
- Niedokrwistości związane ze zwiększonym rozpadem krwinek czerwonych (niedokrwistości hemolityczne).
Niedokrwistość z niedoboru żelaza jest najczęstszym schorzeniem hematologicznym u dzieci. Niedobór żelaza w diecie jest najpowszechniej występującym niedoborem pokarmowym. Szacuje się, że około 1,5–1,8 mld osób na świecie ma niedokrwistość z niedoboru żelaza. Według danych WHO niedobór tego pierwiastka dotyczy 5% populacji, 20% kobiet miesiączkujących oraz 30–40% dzieci w krajach rozwiniętych [1, 2, 3].
Żelazo zaliczane jest do mikroelementów ze względu na małe dzienne zapotrzebowanie i stosunkowo niewielką zawartość w organizmie człowieka. Żelazo uczestniczy w transporcie i magazynowaniu tlenu w tkankach, bierze także udział w wielu przem...
