Pelargonia afrykańska a infekcje u dzieci

Historia galeniczna

Pelargonia afrykańska (Pelargonium sidoides) należy do rodziny Geraniaceae i jest jednym z prawie 200 gatunków z rodzaju Pelargonium. To roślina, której właściwości lecznicze jako pierwsi odkryli mieszkańcy południowej Afryki. Przez zamieszkujące tam ludy plemienia Zulu nazwana została umckaloabo, co w ich słowniku jest zbliżone do słowa oznaczającego „poważny kaszel”. W stosowanej tam medycynie naturalnej uznano, że pelargonia jest w stanie przede wszystkim skutecznie łagodzić kaszel, ale także wiele innych dolegliwości, na przykład ze strony przewodu pokarmowego (biegunka, kolka) czy skóry (trądzik).
Pelargonia afrykańska dotarła na kontynent europejski pod koniec XIX wieku, przywieziona przez Brytyjczyka Charlesa Henry’ego Stevensa. Wierzył on, iż umckaloabo jest cudownym lekiem na – zbierającą w tym czasie śmiertelne żniwo – gruźlicę. 
Charles Henry Stevens, jako pacjent, został wysłany przez swojego lekarza do Afryki w celu wyleczenia i wyzdrowienia z gruźlicy płuc. Leczony miksturą z korzenia pelargonii, po trzech miesiącach kuracji, został uznany za wyleczonego. Wyciąg z korzenia pelargonii afrykańskiej sprowadzono wówczas do Europy, jako niezwykle skuteczne lekarstwo na gruźlicę. Co ciekawe, chorzy przestali je stosować w tym celu dopiero po pojawieniu się antybiotyków. Dr Adrien Sechehaye, szwajcarski lekarz, który potwierdził działanie przeciwprątkowe pelargonii, kontynuował leczenie chorych na gruźlicę, stosując umckaloabo aż do lat sześćdziesiątych XX wieku [2, 3].
Dopiero w 1974 roku (dzięki farmaceutce z Uniwersytetu Monachijskiego, dr Sabine Bladt) ustalono, że składniki odpowiedzialne za działanie lecznicze pelargonii afrykańskiej to przede wszystkim kumaryny. Wśród kumaryn, 40% stanowi umckalina – kumaryna, która w głównej mierze odpowiada za działanie lecznicze pelargonii afrykańskiej. Ponadto stwierdzono, że pelargonia afrykańska zawiera także inne...