Świerzb – możliwości terapeutyczne ze szczególnym uwzględnieniem permetryny

Świerzb jest chorobą pasożytniczą skóry, za którą odpowiadają roztocza świerzbowca Sarcoptes scabiei. Infekcja przenosi się poprzez kontakt bezpośredni i/lub pośredni. Obecne dane epidemiologiczne wskazują, że liczba chorych na świerzb na świecie wynosi 300 milionów, z największym nasileniem w krajach ubogich, wśród ludności bezdomnej z nieodpowiednią, niewystarczającą higieną. Uważa się, że występowanie świerzbu w krajach rozwiniętych ma najczęściej charakter sporadyczny lub jako niewielkie ogniska w instytucjach typu szkoły, domy opieki, szpitale, więzienia. Warto podkreślić, że infekcja zdecydowanie częściej dotyczy dzieci i młodych dorosłych, najprawdopodobniej wskutek niedostatecznej diagnostyki i braku uczucia świądu. Natomiast u osób starszych zwiększona częstość zachorowań może być skutkiem zaburzonej obrony immunologicznej, jednak nie zostało to w pełni wyjaśnione [1, 2].

Obraz kliniczny, diagnostyka 

W przebiegu choroby samice świerzbowców w zewnętrznej warstwie rogowej naskórka tworzą nory, w których składają od dwóch do czterech jaj dziennie. Z tych jaj około 4 dni później wylęgają się larwy, rozwijające się w dorosłe osobniki po 10–14 dniach [3].
Objawy kliniczne świerzbu w przypadku infekcji pierwotnej pojawiają się zwykle 3–4 tygodnie po zarażeniu i wynikają z rozwoju reakcji odpornościowej na obecność pasożytów w skórze. Należy zwrócić uwagę na to, że odpowiedź odpornościowa nie prowadzi do ...