Jedne z pierwszych informacji dotyczących stosowania roślin w celach terapeutycznych można znaleźć w materiałach historycznych Babilonii, Asyrii i Egiptu. Znane były wówczas nagietek, szafran, piołun, rumianek, lulek, lukrecja gładka, babka, a także bluszcz Hedera hedelix. W następnych wiekach Grecy, pierwsi lekarze w Europie, którzy przejęli wiele z kultur egipskiej i egejskiej, wykorzystywali rośliny w terapii wielu
chorób.
Hipokrates przyczynił się do olbrzymiej popularności właśnie bluszczu. Wiemy, iż Dioskurydes, lekarz wojskowy podczas panowania Nerona, zalecał stosowanie tej rośliny do opatrywania ran. Setki lat później św. Hildegarda z Bingen opisała właściwości lecznicze bluszczu w swoich słynnych księgach; również Leonardo da Vinci wskazywał na lecznicze właściwości tej rośliny [1, 2].
Wyciągi roślinne uzyskiwane przy zastosowaniu różnych procedur mogą różnić się składnikami, efektem terapeutycznym i bezpieczeństwem stosowania. W konsekwencji dane kliniczne dotyczące wyciągów uzyskiwanych różnymi...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej
- ...i wiele więcej!
