Mononukleoza zakaźna jest ostrą chorobą wywołaną pierwotnym zakażeniem wirusem Epsteina-Barr. Wirus EBV został odkryty w 1964 r. (przez M.A. Epsteina i panią Y.M. Barr oraz B.G. Achonga) w komórkach limfoidalnych pochodzących z chłoniaka Burkitta [1, 2].
Jest bardzo rozpowszechniony w środowisku, zakażenie dotyczy ok. 95% ludzi na świecie. Nosicielstwo wzrasta z wiekiem [3]. Do zarażenia często dochodzi we wczesnym okresie życia, ale ostre pierwotne zakażenie EBV przebiega zwykle subklinicznie i nie jest synonimem mononukleozy zakaźnej, chyba że pojawią się jej typowe objawy [4]. W krajach rozwiniętych chorują głównie dzieci starsze, nastolatkowie i młodzi dorośli. Klasyczny zespół objawów ma 50% z nich [3]. Rzadziej chorują dzieci poniżej 4. r.ż., sporadycznie w 1. r.ż. Wyjątkowo mononukleoza zakaźna występuje u ludzi po 40. r.ż. i dzieci do 6. m.ż. Rzadkie występowanie pierwotnego zakażenia EBV w pierwszym półroczu życia wiąże się z obecnością przeciwciał klasy IgG pochodzących od matki [1].
Źródłem zakażenia i rezerwuarem EBV w przyrodzie są chorzy, ozdrowieńcy i osoby zdrowe, u których dochodzi do reaktywacji EBV. Wirus wydalany jest ze śliną i rozprzestrzenia się przez kontakt bezpośredni [1]. Jest on obecny przez ok. 6 miesięcy od zakażenia i okresowo przez całe życie [3]. Do zakażenia może też dojść przez krew, preparaty krwiopochodne, a także przeszczepione narządy [1, 4].
Aktualnie mononukleoza zakaźna w Polsce nie podlega obowiązkowi zgłoszenia. Ostatnie dane dotyczące liczby zachorowań pochodzą z 2007 roku. Wówczas w naszym kraju stwierdzono 2 708 przypadków mononukleozy zakaźnej (zapadalność 6,84 na 100 tys. mieszkańców). Hospitalizacją ob...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
