Choroby pasożytnicze skóry (świerzb i wszawica) u dzieci

Studium przypadku
   Tematy poruszane w tym artykule  
  • Jak świerzb jest rozpoznawany i diagnozowany, w tym informacje o tabeli kryteriów diagnozy świerzbu i metodach diagnostycznych.
  • Metody leczenia świerzbu, w tym zalecenia dotyczące terapii miejscowej i doustnej oraz wskazania odpowiednich grup wiekowych dla poszczególnych leków.
  • Różnicowanie odmian klinicznych świerzbu, w tym cechy charakterystyczne szeregu wariantów choroby i ich wpływ na proces diagnozowania.
  • Specyfika wszawicy w porównaniu ze świerzbem, przyczyny, metody diagnostyki i zalecane sposoby leczenia.
  • Statystyki dotyczące obydwu chorób na świecie z akcentem na różnice pomiędzy populacjami dotkniętymi wszawicą i świerzbem.
  • Przedstawienie problemu świerzb u dzieci i osób starszych, z uwzględnieniem specyfiki objawów, lokalizacji zmian skórnych i wyzwań w leczeniu.

Świerzb stanowi wysoce zaraźliwą pasożytniczą chorobę skóry, która dotyka wszystkie grupy wiekowe. Za infekcję odpowiadają roztocza – świerzbowce ludzkie Sarcoptes scabiei (S. scabiei var. hominis), a główną manifestacją choroby jest świąd. Za wszawicę odpowiedzialne są wszy ludzkie. W zależności od patogenu chorobotwórczego, wyróżnia się trzy rodzaje wszawicy: głowową, łonową i odzieżową, spowodowane odpowiednio przez wesz głowową (Pediculus capitis), wesz łonową (Pediculus pubis) i wesz odzieżową (Pediculus corporis). W poniższym artykule omówiono powyższe jednostki chorobowe.

Świerzb

Świerzb stanowi wysoce zaraźliwą pasożytniczą chorobę skóry, która dotyka wszystkie grupy wiekowe. Za infekcję odpowiadają roztocza – świerzbowce ludzkie Sarcoptes scabiei (S. scabiei var. hominis), a główną manifestacją choroby jest świąd. Podkreśla się, że dzieci, szczególnie w przedziale wiekowym 1–4 lata, zamieszkujące kraje tropikalne oraz o niskich dochodach w rodzinie, częściej chorują na świerzb w porównaniu do dorosłych. Z kolei w krajach wysoko rozwiniętych nie jest zauważalna wyraźna dysproporcja pod względem wieku osób zarażonych. Zgodnie z danymi epidemiologicznymi na całym świecie w ciągu roku świerzb rozpoznawany jest u 200–300 milionów ludzi, przy czym większość przypadków dotyczy obywateli ubogich krajów tropikalnych [1–3].
Należy podkreślić, że choroba rozprzestrzenia się drogą kontaktu bezpośredniego oraz pośredniego, jakkolwiek zgodnie z wynikami niedawno przeprowadzonych badań transmisja pośrednia nie odgrywa istotnej roli w świerzbie klasycznym. Co istotne, świerzb należy do grupy chorób przenoszonych drogą płciową. Do kluczowych czynników ryzyka przeniesienia pasożytów należą długość i częstotliwość bezpośredniego kontaktu skóry ze skórą, a także liczba roztoczy na skórze osoby zarażonej [4, 5].
Warto zwrócić uwagę na występowanie kilku odmian klinicznych świerzbu: 

  • Świerzb klasyczny charakteryzuje się świądem oraz występowaniem na skórze grudek zapalnych i nor świerzbowcowych. Grudki są liczne, mogą ulegać progresji do pokrytych strupami nadżerek i zazwyczaj mają średnicę 1–2 mm. Nory mają postać białawych, szarawych, czerwonawych lub brązowawych zakrzywionych linii, które są uniesione i kończą się nienaruszonym pęcherzykiem lub nadżerką, w której bytują pasożyty. Mają one około 0,5 mm szerokości i kilka mm długości. Za dominujący objaw świerzbu uznaje się świąd, który może być bardzo nasilony i dokuczliwy, prowadząc do obniżonej jakości życia pacjentów. Zazwyczaj świąd jest uogólniony, z największym nasileniem w nocy i po wzięciu gorąc...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej"
  • Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
  • Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej
  • ...i wiele więcej!

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI