Świerzb
Świerzb stanowi wysoce zaraźliwą pasożytniczą chorobę skóry, która dotyka wszystkie grupy wiekowe. Za infekcję odpowiadają roztocza – świerzbowce ludzkie Sarcoptes scabiei (S. scabiei var. hominis), a główną manifestacją choroby jest świąd. Podkreśla się, że dzieci, szczególnie w przedziale wiekowym 1–4 lata, zamieszkujące kraje tropikalne oraz o niskich dochodach w rodzinie, częściej chorują na świerzb w porównaniu do dorosłych. Z kolei w krajach wysoko rozwiniętych nie jest zauważalna wyraźna dysproporcja pod względem wieku osób zarażonych. Zgodnie z danymi epidemiologicznymi na całym świecie w ciągu roku świerzb rozpoznawany jest u 200–300 milionów ludzi, przy czym większość przypadków dotyczy obywateli ubogich krajów tropikalnych [1–3].
Należy podkreślić, że choroba rozprzestrzenia się drogą kontaktu bezpośredniego oraz pośredniego, jakkolwiek zgodnie z wynikami niedawno przeprowadzonych badań transmisja pośrednia nie odgrywa istotnej roli w świerzbie klasycznym. Co istotne, świerzb należy do grupy chorób przenoszonych drogą płciową. Do kluczowych czynników ryzyka przeniesienia pasożytów należą długość i częstotliwość bezpośredniego kontaktu skóry ze skórą, a także liczba roztoczy na skórze osoby zarażonej [4, 5].
Warto zwrócić uwagę na występowanie kilku odmian klinicznych świerzbu:
- Świerzb klasyczny charakteryzuje się świądem oraz występowaniem na skórze grudek zapalnych i nor świerzbowcowych. Grudki są liczne, mogą ulegać progresji do pokrytych strupami nadżerek i zazwyczaj mają średnicę 1–2 mm. Nory mają postać białawych, szarawych, czerwonawych lub brązowawych zakrzywionych linii, które są uniesione i kończą się nienaruszonym pęcherzykiem lub nadżerką, w której bytują pasożyty. Mają one około 0,5 mm szerokości i kilka mm długości. Za dominujący objaw świerzbu uznaje się świąd, który może być bardzo nasilony i dokuczliwy, prowadząc do obniżonej jakości życia pacjentów. Zazwyczaj świąd jest uogólniony, z największym nasileniem w nocy i po wzięciu gorąc...