Padaczka jest schorzeniem będącym wynikiem nieprawidłowej czynności bioelektrycznej mózgu. Dotyka około 1% pacjentów do 16. r.ż. i stanowi jedną z najczęstszych chorób układu nerwowego w populacji pediatrycznej. Wśród przyczyn wyróżnia się zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego powstałe podczas ciąży i okresu okołoporodowego, w tym krwawienie śródmózgowe spowodowane np. urazem podczas porodu, infekcje, niedotlenienie czy też wrodzone wady OUN. Często jednak etiologia padaczek wieku dziecięcego nie jest znana. Ponadto obraz kliniczny padaczki wraz z wiekiem może ulec diametralnej zmianie, co wiąże się ze zmianami w zakresie syntezy neuroprzekaźników [1].
Autor: Aleksandra Jartych
lek.; Studenckie Koło Naukowe Przy Klinice Neurologii Dziecięcej III Katedry Pediatrii
Terapia przeciwbólowa u dzieci do dziś stanowi dla klinicystów wyzwanie zarówno pod kątem etycznym, jak i medycznym. Na lekarzach spoczywa obowiązek dobrania odpowiedniego i bezpiecznego analgetyku, jak również zapewnienia komfortu zarówno małemu, jak i starszemu pacjentowi podczas jego hospitalizacji. W prowadzeniu właściwej terapii pomocne jest regularne ocenianie natężenia bólu dzięki różnorodnym skalom dostosowanym do wieku dziecka, a także stosowanie zasad drabiny analgetycznej. Według nowych wytycznych WHO przy umiarkowanym bólu słabe opioidy można zastąpić mniejszymi dawkami mocnych opioidów. Ponadto na każdym stopniu drabiny można stosować nieopioidowe leki przeciwbólowe. Najczęściej stosowanymi lekami z tej grupy są paracetamol i ibuprofen. Liczne badania wykazały skuteczność analgezji multimodalnej, która polega na użyciu kilku analgetyków o różnym mechanizmie działania w połączeniu ze znieczuleniem regionalnym bądź miejscowym. Korzyści terapeutyczne przynosi też stosowanie koanalgetyków, których głównym zadaniem jest potęgowanie działania przeciwbólowego przy jednoczesnym zmniejszaniu niepożądanych efektów ubocznych, np. opioidów.